Χριστάκης Χαραλάμπους: Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι διότι έμειναν ριζωμένοι στο χθες...

 Άτιτλο

Τον έρωτα τον έχω σιχαθεί

γιατί με ρήμαξε,με έκανε κομμάτια

στα βάθη της κόλασης με έριξε

το νήμα της ζωής μου έκοψε σε μια στιγμή

Την αγάπη όμως την λάτρεψα

χάρην σε αυτήν παθιάστηκα με εκείνη

δεν την βλέπω,δεν ξέρω που γυρνά

μέσα μου όμως σαν φωτιά καίγεται

Είσαι αγάπη μια τρυφερή δοσοληψία

δίνω στο όνειρο χρόνο να διαβεί

και αυτό γλυκά με κατατρώει

τώρα με αγκαλιά την ελπίδα υπομένω

να σιμώσει και η δική μου ανάσταση

**

Παραδίνομαι

Αφήνομαι στα παιχνίδια του μυαλού

σιγοβράζει μέσα μου το παρελθόν

το άδικο μου κατατρώει ανελέητα τα σωθικά

η νύχτα κάνει ότι μπορεί για να με πλανέψει

Ποτέ δεν θα μπορέσω να της αντισταθώ

οι αναμνήσεις ασταμάτητα με ταλαιπωρούν

θα δεχτώ αγόγγυστα την τιμωρία τους

μόλις ηχήσει το σάλπισμα της ήττας μου

***

Νεκροκρέβατο μοναξιάς

Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι

διότι έμειναν ριζωμένοι στο χθες

νοσταλγώντας όσα δεν έζησαν

Άφησαν την φθορά να γίνει το αύριο

και σκεπτόμενοι διαρκώς τα απρόσιτα

υποτάχθηκαν στην δίνη της τρέλας

Δεν γεύτηκαν την αγάπη

και είχαν να δώσουν πολλά

σε εκείνους που πρόσφεραν λίγα

Έκαναν τον πόνο τους στίχους

φώναξαν για τα αιώνια πάθη τους

σε μια εποχή γεμάτη αδιαφορία

Τώρα παρατημένοι στο σκοτάδι

αναζητούν το αέναο φως της ελπίδας

να σβήσουν την δίψα τους με λίγο παράδεισο

****

Αποκαλυπτήρια έννομου πάθους

Σε βλέπω από μακριά και ας ειμαι κοντά σου

να σε αγγίξω προσπαθώ μα είναι αδύνατο

το σκοτάδι ορθώνει τείχος ανάμεσα μας

τι και αν ο καιρός πέρασε ,για μένα ήταν σαν χθες

είσαι ο καημός που στοιχειώνει το παρόν μου

η αγάπη που θέλω να μου χαρίσει το αύριο

Το μυαλό μου κυριεύει η φρίκη των λογισμών

η καρδιά μου φλέγεται από την θύμηση σου

να σε ξεχάσω δεν μπορώ ,ίσως ποτέ να μην μπορέσω

σε φαντάζομαι δοσμένη σε άλλη αγκαλιά και λιώνω

ξύπνα γιατί πεθαίνω,άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου

άσε το πάθος μου να γίνει το άγιο φυλαχτό σου

τα φιλιά μου να σβήνουν τις εύμορφες ανάσες σου

*****

Ο αμαρτωλός

Έσφιξε τις γροθιές του από αγανάκτηση

ο πόνος φάνηκε ζωγραφισμένος στο πρόσωπο του

τα μάτια του άρχισαν να αναβλύζουν δάκρυα

πιστά αντίγραφα μιας κακοποιημένης ψυχής

το γέρμα του ήλιου τον πρόλαβε εξω από μια εκκλησιά

έβαλε το σταυρό του και γονάτισε προσευχόμενος

άλλος ένας απόκληρος που τσάκισε η ενάρετη ανθρωπότητα