ΣΥΝΑΞΙΣ / Κωνσταντῖνος Γεωργίου

Τὰ βράδια

προσευχόμαστε κατανυκτικὰ μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων

ρίχνοντας τὶς ἱκεσίες μας στὴν μικρὴ πράσινη θάλασσα

μέσα στὸν χρυσοπόρφυρο ναὸ μὲ τὸ σταυρουλάκι στὸ στῆθος

μέχρι νὰ φανεῖ μιὰ σπίθα φῶς στὰ πρόσωπά τους.

Τότε ὁ χῶρος ἀνοίγει τὰ χέρια του διάπλατα ἕτοιμος νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει.

Ὁ χρόνος κουβαλώντας μὲ δυσκολία τὸ σακατεμένο του πόδι

κάθεται γιὰ λίγο ἀναπαυτικὰ στὴν γέρικη πολυθρόνα

μπροστὰ στὸ τζάκι γιὰ νὰ ξαποστάσει.

Τὴν ὥρα ἐκείνη στοὺς κίτρινους τοίχους τοῦ παλιοῦ σπιτιοῦ

ἀνάμεσα στὰ πολυκαιρισμένα κάδρα ἀχνοφαίνονται

οἱ μορφὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ χάθηκαν.

Μοῦ εἶπες:

«Μὰ ζοῦνε τόσοι πολλοὶ ἄνθρωποι μέσα σ’ αὐτὸ τὸ σπίτι;

Και μεῖς νομίζαμε ὅτι ἤμασταν μόνοι μας».

Οἱ σκιὲς τῶν προγόνων, τῶν συντρόφων, τῶν ἀγαπημένων

γλιστροῦσαν ἀθόρυβα ἀπὸ τοὺς τοίχους στὴν μεγάλη σάλα τοῦ σπιτιοῦ

κι ὀρθόκορμες περπατοῦσαν ἀνάλαφρα, μὲ βήματα σταθερὰ

σὰν χορὸς ἀρχαίου δράματος τοῦ Αἰσχύλου

κοντὰ στὶς πράσινες βελούδινες κουρτίνες ποὺ σκέπαζαν τὰ μεγάλα παράθυρα.

Μυρίζαμε τὰ χνότα τους. Ἀκούγαμε τὴν περπατησιά τους.

Τὸ τρίξιμο στὰ σανίδια ἀπὸ τὰ ξυλοπάπουτσα τῆς δυστυχίας ποὺ φοροῦσαν

ἔφτανε στ’ αὐτιά μας σὰν ἕνας γνώριμος μελωδικὸς σκοπὸς

ποὺ θύμιζε καὶ τὰ δικά μας βάσανα.

Ὕστερα, καθόμασταν ὅλοι μαζὶ

γύρω ἀπὸ τὴν μεγάλη σκαλιστὴ τραπεζαρία μὲ τὰ μπρούτζινα κηροπήγια

κρατώντας δυὸ κόκκινα γαρύφαλλα ποὺ μύριζαν ἄνοιξη

ἔχοντας πάνω στὰ χείλη μας τὸ χαμόγελο ἑνὸς φεγγαριοῦ

καὶ στὸ ἡμίφως κάναμε σχέδια γιὰ τὸ μέλλον.

Ἀλλάζαμε τὸν κόσμο, παίρναμε ἀποφάσεις ὅλο θέληση,

καταργούσαμε τὸ μίσος καὶ τὴν θλίψη, ἀνοίγαμε τὸ λεξικὸ τῆς Ζωῆς

καὶ γράφαμε καινούργιες λέξεις ἄφθαρτες:

Δικαιοσύνη Δικαιοσύνη Δικαιοσύνη

Εἰρήνη Εἰρήνη Εἰρήνη

Ἀγάπη Ἀγάπη Ἀγάπη.

Τὸ τραγούδι τῆς φωτιᾶς ὅλο καὶ δυνάμωνε,

ὅπως δυνάμωνε καὶ ἡ πίστη μας, ὅπως δυνάμωνε καὶ ἡ ἀγάπη μας.

Σοῦ εἶπα:

«Ἀγαπημένη μου, αὐτὸ τὸ σπίτι δὲν μᾶς ἀνήκει.

Ἀνήκει

σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔπαιξαν μὲ τὸν θάνατο καὶ τὸν ξεγέλασαν,

σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ δίνουν νόημα στὴν δικιά μας ζωή,

σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ δίνουν ζωὴ στὴν δικιά μας ἀγάπη».

Κωνσταντῖνος Γεωργίου, Σὲ πρῶτο πληθυντικό, Ἰωλκός, 2020