ΜΑΝΑ / Ανδρούλα
Θεοκλή Νικηφόρου
Μάνα,μητέρα
,μανούλα,
όπως και να το
πείς,
όπως κι αν το
φωνάξεις,
είναι η πιό γλυκειά
λεξούλα!
Ο Παντοδύναμος
Θεός,
την έχει ευλογήσει,
και μέσα από τα
σπλάχνα της,
θαύμα να έχει
ζήσει!
Χίλια,μύρια
χαρίσματα,
την ψυχή της έχει
προικίσει,
κάθε στιγμή,κάθε
λεπτό,
έτοιμη το παιδί της
να βοηθήσει!
Δώρα ανεκτίμητα,
στη μάνα έχει
δώσει,
κι ένα δώρο
πρόσθετο,
την δύναμη,πώς να
τα μεγαλώσει!
Γλυκειά,ευαίσθητη,πονόψυχη,
μα και σκληρή σαν
βράχος,
στις δυσκολίες των
παιδιών,
γίνεται υπερμάχος!
Αστείρευτη η αγάπη
της,
πούχει μέσ´τη
καρδιά της,
και την μοιράζει μπόλικη ,
σε όλα τα παιδιά
της!
Σε κάθε δυσκολη
στιγμή,
την μάνα θα
φωνάξεις,
κι αυτή να στέκει
πλάϊ σου,
όπου και να
κοιτάξεις!
Και στην λύπη και
στην χαρά,
πάντα είναι κοντά
σου,
στήριγμα εις τη
ζωή,
σε όλα τα βήματα
σου!
ΜΑΝΑ!επίγειος
Άγγελος στη γή,
φύλακας και
προστάτης,
ποτέ της δεν
σκιάζεται,
σε ότι βρεί μπροστά
της!
ΜΑΝΑ!λέξη ιερή,
κανείς να μην
πικράνει,
κι όποιος την χάσει
ψάχνει την ,
τη γή,κάτω άπ´τα
πόδια χάνει!
Σήμερα στέλλω στον
Θεό,
βαθειά ευχαριστία,
ΜΑΝΑ με αξίωσε να
γινώ,
να πάρω ευλογία!
Τέσσερα δώρα ο
Θεός,
με έχει ευλογήσει,
ευτυχία καί χαρά,
την ζωή μου έχει
γεμίσει!
Χρόνια πολλά να
ευχηθώ,
σε όλες του κόσμου
μάνες,
να έχουν πάντα
ανοικτές,
τις δυό ζεστές
αγκάλες.
Ένα μήνυμα στον
ουρανό,
σήμερα ,θέλω να
στείλω,
στις μάνες μας πού
φύγανε,
για να τους
αναγγείλω.
Πάντα είναι στη
σκέψη μας,
βαθειά μέσ´τη ψυχή
μας,
και δίπλα μας τις
νοιώθουμε,
σε όλη τη ζωή μας!
*
Μάνα / Ρείζης
Περικλής
Μάνα αθάνατη, πνοή
ζωής
σταμάτημα του
χρόνου
μες τη ζωή τη
δύσκολη
ανάχωμα του πόνου
Μάνα το πρώτο φως
ο πρώτος ήχος
πυξίδα στο ταξίδι
της ζωής
άφατη αγάπη, λόγος
άρρητος
Πρώτο χαμόγελο,
γλυκό νανούρισμα
η χαρά στα πρώτα
λόγια...
μάνα, χαρά,
ευαγγέλιο!!!
εικόνισμα...μάνα
αιώνια!!!
Μάνα αγάπη , γλυκό συναίσθημα
χρώμα, χαρά,
ευωδία!!!
Μάνα ταξίδι, στο
χρόνο
αέναη πορεία...
Πορεία που είναι η
ιστορία μας
Φως στην αφάνεια...
άρνηση λήθης...
ομολογία
αλήθειας...
Μάνα, χωνευτηρι
εικόνων, χρωμάτων
μάνα κουράγιο,
συναισθημα ένα
σύμβολο αγάπης...
πρόσωπο ένα...
Ο δικό σου δρόμος
φως , εικόνες,
ήχος...
παιδικά χαμόγελα...
αφελείς απορίες...
Έτσι είσαι μια
πορεία...
αυτό που λεν στο
καλό...
και στ' άλλα,
μονάχη
ασπίδα είσαι , στο
κάθε κακό...
Μάνα χαρά!!!αυτό
που λεν
εν Αρχή ην ο
λόγος!!!
Μαγεία του
παραμυθιού...
που έχει , αίσιο
τέλος...
Μάνα εικόνα
κλεμμένη...
που φωτίζεις το
μέλλον
σε όλους δίνεις, σε
όλους χαρίζεις
Ποτέ δεν φτωχαίνεις...
Μάνα, χαρμόσυνο
άγγελμα
φωτεινή ζωοδότρα..
.ζωσμένη φαρετρα...
που δώρα
μοιράζεις...
Και στη μοιρασιά,
πάντα χαμένη
που όλα τα δίνει
!!!κι ας μην παίρνει ...
Η χαρά της να
δίνει...έτσι ειναι
ο αληθινά
πλούσιος...παντα γενναιοδωρος!!!
Μάνα που το
λεξιλόγιό μας
κάνεις φτωχό...
Φοβάται η σκέψη...
Μην αστοχήσει...
Μάνα εσύ η πηγή...
το νάμα...η βρύση ,
η δροσιά...
εσύ η έκφραση!!!
κάθε θετικής
σκέψης...εσύ η ρήση...
Και εμείς διαβάτες,
ατσούμπαλοι...
που το βήμα τους
χάνουν...
ιχνηλάτες, πορείας
μυστικής!!!
που τα ίχνη σου
ψάχνουν...
Μάνα μνήμη,
κυτταρική...
που ανακαλύπτουμε,
τον εαυτό μας
αναγνώστες της
ζωής...
ξανα-γνωρίζουμε...ξανά-
γυρίζουμε...
Εσύ το το
πρωτότυπο...και μεις η κόπια!!!
Εμείς ο
πίνακας...και συ το χρώμα...
Μάνα είσαι το
εμείς...με άλλη όψη...
Αφού το εγώ , το
διέγραψες...ΜΑΝΑ Αιωνια...
*
ΣΤΕΡΝΟ ΤΑΞΙΔΙ /
Αντώνης Περδικούλης
Ιερή μνήμη μητέρας
μου
Άνθη πρωτοφανέρωτα
σά μύρο
σε τύλιξαν στα νέφη
στα ουράνια
πηγές κρυστάλλινες
χιλιάδες γιασεμιά
Το ατίμητο τής
αστραπής ατλάζι
τα φώτα τ’
αναλλοίωτα τού αψήλου
οι άχραντες αψίδες
τής γαλήνης
Αφέθηκες στο χέρι
τού Αοράτου
στερνή φορά
λογιάζοντας τον πόνο
υπέρλαμπρη ψυχή,
Εσύ, Μητέρα!..
*
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ / Μαρίνα
Αντωνίου
Με μάτια κόκκινα
σαν κάρβουνα
αναμμένα
περιμένω να κάτσει
ο κουρνιαχτός,
να βγω και να
μαζέψω
τις στάχτες από τα
τα κορμιά
και τα λιόκλαρα.
Ανασαίνω βαθιά το
βογκητό της γης
και των ανθρώπων
Τα δάκρυα του
κόσμου
κόκκινο , πικρό κρασί,
σε ξύλινο ποτήρι.
Ένα χωμάτινο ξόανο,
παιχνίδι για αιώνες,
ανάμεσα σε γη και
ουρανό,
που μόνο του
παλεύει.
Η φωτιά απλώθηκε
στα μάτια μου μπροστά
και απλώνω τα δύο
χέρια μου
Αυγερινούς να
πιάσω.
Με λίγη δάφνη στον
κόρφο μου
και μια προσευχή
δεμένη στο μαντήλι,
ρίχνω ένα δάκρυ στα
κύματα,
να φτάσει στις
χώρες τις αβύσσου,
που περιμένουν οι
αρχαίοι και νέοι νεκροί.
Γλάροι του
πελάγους,
των βράχων εσείς
πουλιά
και αηδόνια της
στεριάς
μαζί μου
τραγουδήστε,
μιας μάνας το
αρχαίο τραγούδι,
μοιρολόι και
πολέμου ιαχή.
*
Σ’ ευχαριστώ, Μητέρα! /Αρτέμης Αξαρχής
Πριν από σένα
τυχερό αστεράκι,
σε περίβλημα ανυπαρξίας
έφεγγα.
Στην εξώπορτα του χρόνου
ελαφρύ αεράκι,
ασυνόδευτης αύρας
παρέστεκα.
Πριν από σένα
ατελές σημαδάκι,
στην παρόρμηση της ηδονής
φαινόμουνα.
Στο παρασκήνιο,
μια συγκυρία συναισθημάτων
συγκομιδή ελπιδοφόρα
συνέταξε.
Ανέλπιστα ευνοημένος
παρθένου στήθους
την γλυκύτητα, μαζί σου
γεύτηκα ενώ,
στο πρωτόγνωρο
της ευλογημένης σου αγκάλης
άγγιγμα, στην ζωή χαμογέλασα.
Σ΄ ευχαριστώ, Μητέρα!
*
ΜΑΝΑ / Πάνος Παρασκευάκος
Μου σμίλεψες τη
σκέψη μου, από μωρό παιδί
πήρες γραφίδα και
ζωγράφισες το παιδικό μυαλό μου
από τα στήθη σου,
μου έδινες τροφή
κι’ ήσουν για μένα,
ένας μικρός θεός μου.
Σε κάθε παραμύθι
σου, για το νανούρισμα μου
κι’ από τα πρώτα
βήματα που με ‘μαθες να κάνω
μου έπλαθες τα
όνειρα και τα ιδανικά μου
ένα ¨εγώ¨ μου
έκτιζες , για να ‘χω πάντα πλάνο.
Αργότερα με
μάθαινες, ανάγνωση - γραφή
και να μετρώ με
μάθαινες, το ένα και το δύο
για ν’ απορρίπτω,
Μάνα μου , υπόσχεση ασαφή
και να μετρώ το
δίκιο μου, σ’ ολάκερο το βίο.
Η σμίλη που μου
σμίλεψες, τη σκέψη μου μωρό
κι’ η πένα που
ζωγράφισες , τη παιδική ψυχή μου
μου δείχνανε στο
διάβα μου, το θέλω, το μπορώ
και σαν δυο φάροι
φώτιζαν, την ρότα στη ζωή μου.
Τα γράμματα που με
‘μαθες, να γράφω να διαβάζω
κι’ οι αριθμοί που
μου ‘δειξες, πότε μας κάνουν ίσον
μου μάθανε μες τη
ζωή, ποτέ να μη διστάζω
να κυνηγώ το
όνειρο, ¨γήινων παραδείσων¨.
Από τα πρώτα βήματα
και από τα παραμύθια
Θεός και
Πρωτομάστορας, μου ‘κτιζες το ¨ποιόν μου¨
μα! τώρα που
μεγάλωσα, μοναδική μου αλήθεια
σε είχα καθοδηγητή,
των όποιων αξιών μου.
*
''η κόρη που με γέννησε'' - ( ωδή στη μητέρα
μου) / Σοφία Θεοδοσιάδη
Κι αν με ρωτάτε να σας πω
αν είμαι από τρανή γενιά κι από μεγάλο τζάκι
τούτο μονάχα θα σας πω
η κόρη που με γέννησε
στα καραγάτσια από κάτω εκοιλοπόνεσεν..
ήτανε κόρη λυγερή
προσφυγοπούλα ζηλευτή
του κάμπου το καμάρι.
αντάρτισσα για της ζωής τα ιδανικά
Τη μάνα μου
στα καπνοχώραφα ο έρωτας την παραμόνεψε
κι ο κάματος της ζύμωνε ψωμί.
Κι όταν ο ήλιος της ανέβαινε ψηλά
το γιασεμί π' εκουβαλούσε στην ψυχή
εφύτευε στον κήπο της καρδιάς μου
να σκαρφαλώνω όλο και ψηλότερα
στον τοίχο της σκληρής μας της ζωής
τ' άρωμα να μυρίζομαι εις την κορφή..
*
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ
.... / Χάρης Παπασάββας
“Oταν σταμάτησα να
βλέπω τη μητέρα μου
με τα μάτια του
παιδιού,
αντίκρισα τη
γυναίκα που με βοήθησε
να γεννήσω τον ίδιο
μου τον εαυτό”
Nancy Friday
Όλο το βιός σου
μάνα μου
ανθισμένα μπαλκόνια
το έκανες.....
να αναπαύεται η
ψυχή σου.
*
Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ / Νίκος
Πενταράς
Θυμάμαι η μάνα μου
κάθε φορά που
συννέφιαζε ο ουρανός
άνοιγε το ερμάρι
έπερνε ένα λευκό
φρεσκοπλυμμένο χαμόγελο
και του το φορούσε
όταν πάλι
πικραίνουνταν οι μέρες
τη θυμάμαι ν'
ανοίγει
τη ντουλάπα με τα
γλυκά
και να τις κερνά
όσο για τα χέρια
της
θυμάμαι ότι πάντα
μύριζαν λεβάντα.
*
ΜΑΝΑ / Κατερίνα
Πίττα
Μάν' ανάσα του
Θεού,
εικόνισμα αγίου,
θυμίαμα αγγέλων,
ψαλμοί ιδιομέλων!
Οσμή άνθους
ευόσμου,
Ψωμί όλου του
κόσμου,
του σύμπαντος η
μήτρα,
μάνα, της γης η
φύτρα!
Το φίλημα το πρώτο,
δροσοπηγής το
χνώτο,
μεταλαβιά ηλίου,
αλήκτου κι αιωνίου!
Της μέλισσας
κερήθρα,
μάνα, της κτίσης
πλίθρα,
των Αρχαγγέλων
τείχος,
της αρμονίας στίχος!
Άνασσα της αγάπης,
ιέρεια της θάλπης,
ιαχή της προσευχής,
της πυρέσσουσας
ευχής!
Μούσα και λογισμέ
μου,
και αυγινέ λυγμέ
μου,
προζύμι του αιώνα,
παρηγοριάς λειμώνα,
Γαλήνης περιστέρι,
της πλάσης
αγιοκέρι!
Μάνα εσύ, αγία,
μικρή μου Παναγία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου