" Μετεξεταστέοι στον Έρωτα" / Βασιλάκη Λιλή

 Πώς να με νιώσεις; Πώς να στο πω,

πως λιώνω σαν αγιοκέρι σ' άδειο ναό.

Νιώθω ξωκκλήσι μακριά απ' τον πιστό.

Χλωμό φεγγάρι που αλυχτά σε μπλαβί ουρανό...

Χώμα σ' άνυδρη στέππα που σε διψάει

και δεν του ρίχνεις σταγόνας νερό.

Κι όλο μια λέξη σου πως καρτεράει,

μα εσύ σιωπάς σαν 'να βιολί χωρίς νότες νεκρό...

Πώς να με νιώσεις, πώς να στο πω;

Πως στη δίνη του Έρωτα για σένανε ζω

μα ψάχνω μια σπίθα σε πόθο σβηστό...

Ω! Πεφταστέρι στο θάμπος της αυγής θα χαθώ...

Χαρτί 'μαι, κι ένα μολύβι, πέννα που κλαίει

που όλο σου γράφει διπλό καημό,

γιατί δεν σ έχω κι έχεις στραγγίξει

στο λινό της καρδιάς σου το γλυκό "σ αγαπώ"...

Πώς να με νιώσεις, τί να σου πω...

Πως σαπιοκάραβο θαλασσοδέρνω

σε άξενα κύματα, δίχως σκοπό...

Αχ, πως βουλιάζω στο μέγα θλίψης ωκεανό!

Καθε μου χτύπος σου γράφει ποίημα.

Κι όλο η μορφή σου εμπρός βολτάρει

και η καρδιά μου θεριεύει σαν κύμα

αφού η σκέψη σου σαν χάντρα την κουμαντάρει ...

Κι όλο βάζω τελεία και παύλα

κι όλο γυρίζω με ίδια ναύλα.

Σαν ξωτικό γυροφέρνω στο δάσος,

απ' ένα ξόρκι αποστρέφω της καρδιάς μου το λάθος...!

Αχ, δεν το νιώθεις, μα εγώ θα στο πω:

Πόσο μισώ το εγώ σου, μα και τ' αγαπώ!

Πόσο ο νους και η καρδιά αντιπαλεύουν,

πως σ' απωθούν και τα δυο σου μάτια λατρεύουν...!

Λιλή Βασιλάκη