Βασίλης Σπανός: Τα λόγια μου είναι μια μικρούλα ρωγμή...

 

Ένα_ ποτήρι_ πόνος.

Ο πόνος της ψυχής

ο πιο βαθύς

ο πιο μεγάλος

κρασί κόκκινο σε ποτήρι φίνο.

Τον γεύεσαι

και σπάζει το κρύσταλλο

απ' της ηδονής σου τη βία.

Οίνος αιμάτινος γίνεται, αιχμηρός

τον πίνεις μέχρι την τελευταία γουλιά.

**

Σ τ α _ β α θ ι ά _ ν ε ρ ά.

Στα σύννεφα θέλω ν' ανεβώ

να φύγω στον αιθέρα

να αλαφρώσω σε ψυχή

το βάρος να πετάξω.

Κι αν γκρεμιστώ σαν αστραπή

και πέσω σαν βροχούλα

θα κάψω τη μαύρη την σιωπή

και θα ποτίσω ούλα

τα ποιήματα της λησμονιάς

τα λόγια της αγάπης

κρυμμένος στα βαθιά νερά

σαν πόνος, σαν αντάρτης.

Θα σημαδεύω χάσματα

ρωγμές θα ξεσηκώνω

σεισμούς θα κάνω να μ' ακούν

όταν την γη ξαμώνω.

***

Μη μου σωπαίνεις.

-------------------------

Τα λόγια μου είναι μια μικρούλα ρωγμή

στέκονται μπροστά απ' το κλεισμένο σου στόμα

άστα να μπουν να χορέψει η ψυχή

άστα να μπουν να κυλήσουν στο αίμα.

Μη μου σωπαίνεις, μη μου κλαις, είναι άδικο

να νομίζεις το κελί σου παράδεισο

μην περιμένεις σαν κατάρα να βρεις την ζωή

κοιτάζοντας μέσα απ' το κλειστό σου παράθυρο.

Τα λόγια μου τρώνε μαύρες μέρες στη γη

φώτα κλειστά στο σκοτάδι, μια ωραία πληγή

ένας ξένος κατάδικος που ζητά την φυγή

παρ' τα και κάψε της σιωπής την γιορτή.

Πάρε τις θάλασσες που'χεις πιει στο ποτό

φύγε μακριά απ' το φόβο σου, που παίρνει κεφάλι,

άνοιξε χάρτες στο θολό σου μυαλό

σπρώξε τον έρωτα στου ονείρου την ζάλη.

Πάρε τα λόγια μου και βγάλ' τη σκουριά

κάνε το ταξίδι που ποτέ δεν πληγώνει

κόψε το νήμα που κρατάει τη θηλιά

βγάλε τη λέξη που σαπίζει σαν άνεργη πόρνη.

Πάρε την οργή σου και βάλ'την σε ράγες

και πες της θα φύγω, θα χάσω τα κλειδιά

για να πάω μονάχος σε μι' αόρατη μέρα

με μι' απόφαση, όρθιος,να χαράζω φωτιά.