ΠΡΟΣΜΟΝΗ / Μαρίνα Αντωνίου

 

Έγερνε το σύννεφο στην αγκαλιά σου,

έσκυβε κι ο ουρανός να βλέπει τρυφερά,

χρυσή βροχή στροβίλιζε κοντά σου

μια ομίχλη μια πάχνη μαγική.

Η ανασεμιά σου ένα άρωμα σκορπούσε

σαν αύρα απ' τη θάλασσα του νότου ακριβή.

Κι έμεινες εκεί να αγναντεύεις,

βουλιάζοντας στη πιο γλυκιά την προσμονή.

Περίμενες το αύριο να φτάσει

στ' ακροδαχτυλά σου κρατώντας όλη τη ζωή.

Κι άργησε το αύριο να έρθει,

ξεχάστηκε στων πόλεων

το πολύχρωμο το βουητό.

Βαρέθηκε το σύννεφο να περιμένει

κι ανέβηκε ψηλά στον ουρανό.

Η πάχνη η μαγική διαλύθηκε κι εχάθη,

έγινε ο ουρανός απόμακρος και γκρίζος,

στα δάχτυλα σου απόμεινε μόνο η βροχή.