μην πεις αύριο / Ζησάκη Κατερίνα

 
 
τώρα είναι
δεν το θέλω να περιμένω
τον έρωτα ή το σώμα σου
ή αυτό το ρίγος απʼ τα δάχτυλά σου
όλα πιο τώρα από ποτέ
αν θες να τρέξεις έλα
να τρέξουμε τώρα
να πιάσουμε χίλιους υάκινθους αυτή τη βροχερή ημέρα
μέσα στʼ όνειρο που θα ζωγραφίσουμε
στο μαγικό μας πίνακα των παιδικών εικόνων
και το άδικο
κι αυτό τώρα είναι
περίμενες να ξημερώσει για να χαϊδέψεις τα παιδιά
να παίξεις με τα αδέσποτα σκυλιά και με τον ήλιο
όμως εδώ τώρα είναι
μέρα και νύχτα
κι όποιος πεινάει
όποιος κοιμάται στο δρόμο
όποιος πεθαίνει και προσπέρασες
όλα είναι τώρα
τι περιμένουμε
ο κόσμος καταποντίζεται τώρα
η φωνή καιρό ακονισμένη
να φωνάξουμε τώρα
και να δώσουμε τώρα
να αγγίξουμε τώρα
να διεκδικήσουμε όλα για το τώρα μας
και τα ταξίδια εκείνα που αναβλήθηκαν για αύριο
κι όλα εκείνα τα λόγια που κρύψαμε στο στόμα
να πετάξουμε τώρα
πιασμένοι απʼ την ουρά ενός μπαλονιού
ψηλά ως τα σύννεφα
γιατί κι οι άνθρωποι τώρα είναι
κι όλες οι σκέψεις αύριο θα ʽναι κουρασμένες
και το δίκιο μας
μέσα σʼ όλα το δίκιο μας
που όλο περιμένει το αύριό του
να χαράξει είπες
να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες
μη γελάς τόσο δυνατά
ξάπλωσε σώπα
όμως τώρα είναι
κι η επιθυμία το πιο γερό ξυπνητήρι στον κόσμο
κι η αλήθεια μου – γεννημένη χρόνια
αύριο ίσως να ʼναι μια άλλη
πριν ακόμα να προλάβει να ειπωθεί
δεν περιμένω
την αυγή ή τον πόλεμο
ή αυτό το αιώνια αυριανό καλοκαίρι
αν θες να ζήσεις έλα
να ζήσουμε τώρα
και να μεθύσουμε
με όλα εκείνα τα χαμόγελα που βρίσκουμε στο δρόμο
κι όλα πιο δρόμος από ποτέ
μην πεις αύριο
τώρα είναι