Χρόνος Αυτόχειρας / Απόσπασμααπό την ποιητική συλλογή του Δημητρίου Δημητριάδη

 Το ισχνό φύλλωμα

παρηγοριά μου έδινε

σαν ήτανε πυκνό

κι αγέρωχο

στου ανέμου την οργή

δεν υποχωρούσε

μήτε λύγιζε

μα τώρα, ρημαγμένο

σαν είναι και γυμνό,

η βροχή περνά

ανάμεσα.

 

[…]

Κάθε άνοιξη λιώνουν τα κορμιά μας

κάθε φθινόπωρο τα ζυμώνουμε

σε κέρινα κρεβάτια.

Φωτιά ως το βάθος

να καούν και τα τελευταία χνώτα.

[...]

Μόνο για τέρατα γράφεις.

Και θάνατο.

 Μυρίζει παντού απόγνωση

το καμένο λίπος τρυπά τα ρουθούνια .

Ασάλευτα κουφάρια

στοιβάζονται στα πόδια σου

νιώθεις στο σβέρκο

τις φουσκωμένες ορέξεις των λύκων

βυθισμένος στη λάσπη

που φράζει το λαρύγγι.

Τόσο σκοτάδι σε μια χούφτα λέξεις.

Για έρωτα τίποτα.

Ούτε για τον άλυτο γρίφο

πώς γίνεται  μια χούφτα γης

να θηλάζει τόσο ουρανό.

[…]

 

Άγγελος ή άνθρωπος

το άλλο σου μισό

κοιτάς στην πλάτη

χωρίς φτερά μάλλον άνθρωπος

χτυπάς τη γροθιά στον αιχμηρό τοίχο

αίμα παντού στο βρώμικο σοκάκι

σκούπισέ το μην το βρει ο εχθρός

και σε διαβάλλει στις άσχημες γυναίκες

που περιπολούν κάθε νύχτα

στα ύποπτα στέκια των τεράτων.

 

Τόσο φως δεν το αντέχω.