Κάποτε αναπαυόμαστε μα πάντα αδημονούμε
και πάντοτε
επιστρέφουμε στα αγαπημένα εδάφη,
χρυσά πεδία με
λεπτό φεγγάρι για δρεπάνι.
Άλλη χαρά δεν
έχουμε από μια αγκαλιά χρυσάφι,
που έπειτα
το μοιράζουμε στάχυ το στάχυ σε όλους
ψωμί να γίνει
της ψυχής, καρδιές για να γλυκάνει,
και για
μελλούμενες σοδειές
νέους
θεριστές να κάμει.
Στάζουν αίμα τα χέρια στο θέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΝώτιο χώμα που αναβλύζει ιδρώτα
Των εργατών της γης και μικρών παιδιών
Χαχανα ταξιδεύουν στον αέρα
Σπάζοντας την σιωπή και απλα σταματούν
Ο μονότονος ήχος της κόσας
Ίσα που φτάνει η σοδειά για τον καθένα
Ο ήχος της επιβίωσης
Κική Ματέρη
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή