Ποιήματα για τον μήνα Ιανουάριο

 

 «Παραμονή» / Χάρης Βλαβιανός

 

Για σένα ο μήνας θα ’ναι πάντα ο πρώτος· 

οι ατέλειες στο πορτραίτο –

το τεθλιμμένο βλέμμα 

η αμήχανη σύσπαση των χειλιών – 

σε αφήνουν αδιάφορη.

 Στην πολύχρωμη σιωπή 

της αγαπημένης σου βραδιάς 

(χρυσά έλατα, πορσελάνινες κούπες)

 γιόρτασα την ακινησία του χρόνου. 

Οι αγγελιαφόροι φορώντας μάσκες και περούκες 

χορεύουν με τους ζωντανούς.

 Σκοτείνιασε νωρίς.

 

**

 

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα / Κική Δημουλά

 

Απόγευμα πρωτοχρονιάς

ψυχή στους δρόμους.

Μονάχα κάτι γκρίζο παλαιό

καινούργιου χρόνου.

 

Τρέμουν από το κρύο

τα σταυροδρόμια και οι γωνίες

σφίγγονται κολλάνε να ζεσταθούν

επάνω σε αλλότριας πατρίδας

πλανόδιους ανθοπώλες

 

μπουκέτα φασκιωμένα

με αγριωπό χαρτί

και η φτηνή ποιότητα

με τρύπες διανθισμένη γύρω γύρω

από αυτοδίδακτο ψαλίδι καμωμένες

 

όπως κι εμείς όταν παιδιά

για σχέδια πεινασμένα

σ' εφημερίδα διπλωμένη ομοιόμορφα

μικρά τετραγωνάκια ψαλιδίζαμε

κι όπως ξεδιπλωνόταν το χαρτί

τι χαρούμενα τι αλλεπάλληλα, τι συμμετρικά

παραθυράκια διάπλατα μάς άνοιγε το μέλλον.

 

Απόγευμα πρωτοχρονιάς

ψυχή στους δρόμους

μόνο κλειστά μεγάλα γκρίζα παράθυρα

κι ένα φτωχό χιονόνερο που ζητιανεύει χιόνι.

 

Από την ποιητική συλλογή «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» / (2007)

 

**

 Του Γενάρη το ηλιοβασίλεμα / Γεώργιος Δροσίνης

 

Tου Γενάρη ηλιοβασίλεμα

γαλανό, καθάριο λάμπει,

στολισμένο με τα χρώματα

μιας μαγιάτικης αυγής.

Πρώιμη άνοιξη γιορτάζουνε

ο άλλος κόσμος άλλοι κάμποι:

T’ ουρανού τα ρόδα ανθίσανε

πριν ανθίσουνε της γης.

 

 

**

Ιανουάριος / Ρένα Καρθαίου

 

 

Του Γενάρη προσταγή :

Χιόνι σκέπασε τη γη !

 

Σκέπασε βουνά και δάση

η άνοιξη να μην περάσει .

 

Κρύο θέλει κι άλλο κρύο ,

κρύσταλλο όλο το τοπίο .

 

Να παγώσουνε τα πλοία !

Η δική μου βασιλεία ,

ένα μήνα θα κρατήσει

και κλαρί να μην ανθίσει .

 

Του Γενάρη προσταγή :

Μπάλα κάτασπρη όλη η γη .

 

 

 

**

 

Γενάρης 1904 / Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,

που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι ακούω τα πρώτα.

Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική —
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική.

 

 

**

Ο χρόνος του Γενάρη / Ηλίας Κατσούλης

Οι νύχτες του Γενάρη έχουν στόμα
και λένε παραμύθια τις γιορτές
τσακίζουνε του μπουκαλιού το πώμα
να πίνουν να μεθάνε ποιητές

Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια
που κλέβουνε το φως και το σκορπούν
τα δειλινά σε έρημα δωμάτια
εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν

Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη
σαν δέντρα κρεμασμένα στη βροχή
στιχάκια γράφουν σ’ ένα καλαντάρι
και στης καρδιάς τα φύλλα μια ευχή

Ο χρόνος του Γενάρη γκρίζα βάφει
παράθυρα της μνήμης ανοιχτά
αναπολεί τον ποιητή Καβάφη
την Αλεξάνδρεια να αποχαιρετά

 

 

**

Απογευματάκι Ιανουαρίου/ Γιάννης Κοντός

 

δεν στρίβω γωνίες, αλλά παραπατάω

σε ευθείες. Σκέπτομαι τους πεθαμένους

ποιητές, που δεν βλέπουν αυτές τις ώρες:

το φως να κάθεται στα δέντρα

και να συγκρατεί τις αναμνήσεις,

τον καφέ εσπρέσο με το τσιγάρο,

τον σκούρο ουρανό και κάπου αλλού

να βρέχει. Θα φορούσαν βαρύ παλτό,

κασκόλ, και θα βάδιζαν γρήγορα

μη τους πιάσει η μπόρα.

Σε μια βιτρίνα καθυστερούν

και κοιτάζουν τα ρούχα της εποχής.

Θυμούνται τα ραντεβού τους

και τη ροή του έρωτα.

Τέλος πάντων, είναι άνθρωποι

και γυρίζουν σπίτι.

Όλα όμως τα παραπάνω

και άλλα πολλά τα γράψανε

στα παλιά τους τα παπούτσια

και πεθάναν.

 

Γιάννης Κοντός, Ποιητική συλλογή:  Ο αθλητής του τίποτα, εκδόσεις : Κέδρος

 

**

 Ιανουάριος / Τάσος Λειβαδίτης

 

Ένας καινούργιος χρόνος. Τι μας περιμένει; Τι θα μας φέρει; Όνειρα, φιλοδοξίες, έρωτες, αινίγματα. 

Κι ω φτωχά ημερολόγια που ύστερα από τόσες γιορτές τελειώνετε τις μέρες σας μέσα σ’ ένα ρείθρο.

 

 (Από τη ποιητική συλλογή «Τα Χειρόγραφα του φθινοπώρου»

 

**

 

 «Ρήγισσα Πρωτοχρονιά» / Κωστής Παλαμάς

 

Αγάπες πρώιμες, όψιμες, αλαργινοί καιροί,

τώρα και χτες, πληγές χαρές, ω ριζικά του κόσμου,

κ’ εσείς που κάπου ζήσατε, και λιώνετε νεκροί,

κ’ εσείς με μάτια ολάνοιχτα που ζείτε ακόμα εμπρός μου,

πατρίδα μου, πατρίδες μου, θύμησες, τόποι, νιάτα,

κ’ εσείς ονείρατα άστρεχτα, κ’ η ελπίδα εσύ, και ο τρόμος

κ’ η ορμή, κ’ εσείς που απάντησα και σύντυχα στη στράτα,

 ή καβαλάρης στης ζωής το διάβα ή πεζοδρόμος,

 

καρποί που μαραγκιάσατε κ’ εσείς βλαστοί δροσάτοι,

φαντάσματα και πλάσματα, χαρίστρα μου η ψυχή.

 

Της ρήγισσας Πρωτοχρονιάς μεστό είναι το παλάτι,

διάπλατα σας ανοίγεται, και πλούσιοι και φτωχοί.

Ρήγας κ’ εγώ, στο ερημικό νησί μου πάντα, ορίζω

το θησαυρό που δίνεται, και δε θε να στερέψει.

-Ξένοι, δικοί μου, φίλοι μου και οχτροί μου, σας χαρίζω

τη λυρική μου σκέψη!

 

(Κ. Παλαμάς, από το έργο: Η πολιτεία και η μοναξιά, εκδ. Γκοβόστης)