Δημήτριος Κοκαβέσης [Kokaveshi Dhimitër]: Η ζωή, είναι ένας μετεωρίτης που μπορεί να αφήσει, λάμψη, γαλήνια,… σκέψη πάνω στην τροχιά και το πέρασμά του.

 

ΕΝΤΑΣΗ  

 

Θα αποδράσω
σκέψεις
χειμωνιάτικες 
μη στέλνεις!
Απώλειες, που ορθώνουν
σκοτάδια
σε επιστροφές φωτός:
Περιμένω.
Τα περιμένω, σε οπτικό
πεδίο
προστασία έκφρασης
οι τακτικές;
Απογοήτευσης ν' αφήσεις
ω μεγαλείο
ψυχής...! Φιλί, δειλό;
Του οίνου…!
Νόμιμο τον πόθο
έχασα
διστακτικά πνευματικό
μη ζωγραφίσεις
να διατηρείς, το έντονο
επιθυμώ
σε ηλιοβασιλέματα, ψυχής!
Μη μου τα δίνεις. 

 

 

**

ΙΕΡΟ 

Χείλη, που έψαχναν
το ιερό…;
Μεθυστικό μα
πιο πολύ
το σώμα της
ανάβουν
τα σταθερά σημεία
καταθέτω
στις φωτιές...;
Και οι φωνές
σε ένα άγγιγμά
σβήνουν
οι νύχτες κι αυτή
εφάρμοζαν
αλήθειες σε συνήθειες!
Ας ξεπερνούν

 

**

 

ΣΕΜΝΟ

 

Πνοή, σε κύμα
άφηνε
με τα χειρόγραφα 
ακτής
ορκίστηκε, σαν κύμα;...
Επανέρχεσαι
κι εργάζεσαι μ' αθόρυβους
ρυθμούς
ω κινητήρα της ψυχής
σαν αφιερώνεις
βάθη;... Να ξεπερνούν
της θάλασσας
δεν βρήκα..., το σεμνό!...
Αντιμετώπιζα
της διαφυγής όπως
το κύμα σου!...
Σ' αναφορές του σχετικού
πολύ φτηνό
το εύθικτο!... Δικό σου.