Συμβουλές σε (αν)ώριμο λογοτέχνη – του Π. Ένιγουεϊ

 1. Κοίταζε πίσω! Δεν είναι το φευγαλέο παρόν, ούτε το αύριο που μετράνε, αλλά το παρελθόν! Και (ανα)στοχάσου: Τι έγραψα; Τι δημιούργησα; Μεγαλούργησα; Διέπρεψα; Ή θα με φάει το μαύρο έρεβος και η μαρμάγκα;

2. Δεν χρειάζεται να περιμένεις τίποτα άλλο. Ούτε βέβαια να διαμαρτύρεσαι και να γκρινιάζεις για βραβεία που δεν απονεμήθηκαν στην αφεντιά σου. Ό,τι βραβείο έλαβες (αν έλαβες) το έλαβες. Πάει και τελείωσε!

3. Να εκφράζεις ανερυθρίαστα χαιρεκακίες και ψόγο για τους συνάδελφους, και ει δυνατόν, δημοσίως. Είσαι σε μια θέση και ηλικία που όλοι κρέμονται από τα χείλη σου!

4. Γράψε απλά και λιτά! Άσε τις βαθυστόχαστες εκφράσεις, τον επιτηδευμένο μπαρόκ λόγο και τα λοιπά κουλτουριάρικα είδη γραφής. Δεν είναι πλέον της ηλικίας σου! Αυτά στους νέους που ξέρουν να πειραματίζονται. Γράψε κάτι εύπεπτο για να διαβαστεί! Αυτό δε θέλεις άλλωστε;

5. Γράψε ό,τι σου κατεβάζει η κούτρα σου! Μην καταφεύγεις σε υπόσκαφες κειμενικές αναφορές άλλων (είθισται καταξιωμένων) ομότεχνων γιατί (το νου σου!) η ρετσινιά, και ειδικά τώρα στα γεράματα, του «ξοφλημένος από ιδέες» από ανθρώπους του χώρου που αδημονούν να στην «κρεμάσουν» με μένος, θα είναι μόνιμη και άδικη και εσαεί! Τέλος καλό όλα καλά!

6. Γράψε κάνα δυο κριτικές. Αλλά μόνο του πλούσιου έργου σου! Και δε χρειάζεται να το παίζεις αυστηρός και αντικειμενικός!

7. Να σνομπάρεις λογοτεχνικές εκδηλώσεις και ποιητικές βραδιές ως κακότεχνες και κοινότοπες – εκτός συναγωνισμού με τις δικές σου ποιοτικοποιητικές ή ποιητικοποιοτικές – όπως προτιμάς!

8. Τα πονήματα σου να αφιερώνεις μόνο στον/στην σύζυγό σου, στα παιδιά σου (λ.χ. «στον Αντώνη, τον πρωτότοκο γιο μου, το καμάρι της οικογένειας»), στα εγγονάκια σου (λ.χ. «στην εγγονή μου, Αριστέα, με τα γκριζοπράσινα μάτια»), στα ξαδέρφια σου, στον μπατζανάκη σου και ούτω καθεξής!

9. Γράψε λίγο απ’ όλα. Από ιστορικό μυθιστόρημα μέχρι αστυνομικό, από ποίηση μέχρι δοκίμιο και από καυστικά, σπιρτόζικα αποφθέγματα μέχρι συνταγές μαγειρικής και όπου καταξιωθείς (μιλώ μετά θάνατον, γιατί προς το παρόν θεωρείσαι ήδη, και δικαίως, πολυγραφότατη αυθεντία)!

10. Στις συνεντεύξεις μην αφήνεις ποτέ την πρωτοβουλία των ερωτήσεων (και κινήσεων) στον δημοσιογράφο! Να τον ρωτάς πρώτος εσύ: λ.χ. «πώς βρήκατε την τελευταία ποιητική μου συλλογή;» και αν σου απαντήσει «εξαιρετική!», απάντηση που επιθυμείς να ακουστεί διακαώς, «γύρισέ» το στο πνευματώδες χιούμορ του στυλ: «ευχαριστώ, αλλά εννοώ “πώς ΚΑΙ τη βρήκατε, μιας και έχει προ πολλού εξαντληθεί η 34η έκδοση της”.