Μνηστή του παγωμένου κηπουρού / Αμανατίδης Βασίλης

 μα πόσο νίφει απόψε! Οξεία παγερότης,

άισμπεργκ.
Το είπε θα με παντρευτεί.
Και πώς ξεχάστηκα εγώ στους κήπους
που ήλθα λίγο να ποτίσω, μα ψύχρανε ο καιρός
Μια ζακετίτσα! Με νιφάδες εύχεται ο ουρανός; Προς
το λευκό φοβούμαι κλίνω, ασπροκοπώ.
Ωραία είμαι για αλάβαστρο, κιμωλία, για γαλατάκι, ωραία
για χαρτί, φοβούμαι όχι για γυναίκα

Και τώρα χιονοστεφής

Λοιπόν κρυοπαγώ. Άσπρισα πια, κρινόλευκο
το ντιόρ μου, ήθελα να 'μουνα παγώνι,
βοήθεια όμως είμ' εδώ χρειάζομαι σωτηρία, ελάτε αν θέλετε
εδώ πλέον παγοκήπιον! Και
Ιιιιιιιιιιιιιι. Α!
Χλωρίδα και πανίδα! Πού βουβαθήκατε;
Γύρη κάλυξ ανθοδόχη στήμων ύπερος κοτσάνι μίσχος περιάνθιον,
που κάποτε στην πλάση ανθοπλημμύρα,
μια κάμπια πράσινη έστω πάνω μου πώς θα 'θελα, και όχι
αυτό που όλο πίπτει κουφέτο πίπτει χαλάζι
Πώς ξεχάστηκα εγώ στους κήπους, τι ψύχραν' έτσι ο καιρός; Παρακαλώ,
ζακετίτσα!

Σαν παγώνει η μήτρα που έχω διαμπερώς βαλσάμωσα

Και γύρω ο παγετός.
Και κάποιος με γράφει γράφει σε κατάλευκο χαρτί.
Ώρα τον νιώθω πάνω μου: τα μυτερά μολύβια! Λευκή σελίδα
οι κήποι. Με ξέχασε κλεισμένη εδώ,
μου φύσηξε στα κόκαλα μεδούλι από μελάνη.
Λέξεις για πάγο όλο μου μπήγει
Στα αιμοσφαίρια
Μα θα με παντρευόταν...

Πόσο νίφει απόψε

Ποιητική Συλλογή:   Σπίτι από πάγο όλο, Κέδρος, 2001