Κώστας Τσιαχρης : Να ζήσω αληθινά για να γεράσει πρώτα ο χρόνος …

 

 

 

Ἰδού ἕστηκας ἐπί τήν θύραν

 

Αίμα μου

να λοιπόν που στέκεσαι έξω από την πόρτα

και χτυπάς

τόσο βάναυσα τα βράδια

ώστε μένω ξάγρυπνος

ολάκερος

με τα κλειδιά απ' το σώμα μου

χαμένα

Ίσως και για αυτό να περιφέρομαι

ζητιάνος σε άλλα σώματα

που ξέρουν πώς να μπαινοβγαίνουν

απ' τη μοναξιά τους

να μη νιώθουν στάλα τύψεις

για την κόλαση που αφήνουν πίσω

 

**

Οι εντολές

 

1.Να μιλά με ευκολία

το βλέμμα μου για πόλεμο

(ας ξέρουν οι άλλοι

ότι ήδη αχρηστεύτηκαν οι νάρκες)

2.Να αφήνω

να περιπλανιέται πρόσφυγας

έξω απ' το σώμα μου

η συνήθεια (Κάθε μέρα θα ξυπνάει με ένα μεγάλο Όχι)

3.Να ζήσω αληθινά

για να γεράσει

πρώτα ο χρόνος

(και στο τέλος η αποικία του

στο σώμα μου )

4.Να μην μπορέσω

( αν και μαζεύω χρόνια

αρμύρα από τη θάλασσα )

ούτε στο τόσο

να αντιγράψω λίγη από τη νοστιμιά

που αφήνει ο ιδρώτας του λαιμού σου

5.Να μην αντέχω αυτή την όραση

(που μου κοιτάζει πιο πολλά σκοτάδια από τυφλότητα)

6. Να ξεμένει στα μισά του πόνου από βενζίνη το μνημονικό μου

(ψάχνοντας με το μπιτόνι άδειο

για διανυκτερεύον βενζινάδικο)

7.Να διαβάζομαι μονάχα με γυαλιά πρεσβυωπίας

(και σβησμένα φώτα)

8.Να περισσεύω σε δάχτυλα εκεί που απαγορεύεται το άγγιγμα (αλλά επιτρέπονται οι μώλωπες)

9.Να συλλαμβάνομαι απ'τα αποτυπώματα (της ειρωνείας μου)

10. Να πέφτω τέλος από τα μεγάλα λόγια

και να μη γκρεμοτσακίζομαι

(το πολύ να σπάω κανένα ασήμαντο πλευρό

κοντά στο μέρος όπου μεγαλώνει στα κρυφά η αλήθεια)

 

**

Ασκαρδαμυκτί

 

Γι' αυτό ας παλέψω

να κρατήσω τα μάτια ορθάνοιχτα

σε αυτόν τον ανακριτικό φακό που λέγεται ζωή

Ίσως και σβήσω έτσι την παραμικρή υποψία

ότι ναι

η ευθύνη για το ματωμένο μούτρο της

μπορεί και να φωλιάζει

στη σφιγμένη μου γροθιά