Πουλιά με φτερά σπασμένα/ Σοφία Βέλλου – Σκούλικα

 

Πως ένα νησί γέμισε δάκρυ

που πάντα γελούσε από χαμό δυο λουλουδιών

της Kλαιρης και του Άρη,

των χαμένων ελαφιών.

Που να βγάλω φωνή ανθρώπους

να μην παιδεύει;

Που η καρδιά γέμισε αναστεναγμό

απείραχτος ο νους να μένει.

Αγκαλιά τα βρήκαν τα αδικοχαμένα,

πουλιά νεκρά με φτερά σπασμένα

βλέφαρα παγωμένα.

Με τι βλέμμα τον ήλιο να αντικρίσω ;