Ευαγγελία Τιάγκου: Οι άνθρωποι μου, είμαι εγώ...

 

Οι άνθρωποι μου, είμαι εγώ...

 

Αγαπώ,

τη γη που

με φιλοξενεί,

τον ουρανό, που

σκεπάζ
ει τα,

όνειρα μου,

τον ήλιο, που

χαϊδεύει την

ψυχή μου,

τους ανθρώπους

που

είναι τα

λιμάνια μου,

η αφετηρία και

ο προορισμός μου.

Έτσι απλάς,

αγαπάς,

όπως αναπνέεις,

αυτό η

ζωή στο μαθαίνει.

Στα χείλη να

την κάνεις,

προσευχή,

στα χέρια,

ανθάκια,

τρυφερα που,

η ψυχη

προσφέρει.

Αν αντάμωσεις,

την αγάπη,

και την καλοσύνη,

μην τις προσπεράσεις,

αγίασμα,

είναι της ψυχής,

πιες να

ξεδιψασεις.

 

**

Χειραψία ζωής.

Φωτογραφίες μνήμης,

πάνω στο

έπιπλο,

ρυτίδες ζωής, στο

πρόσωπο.

Μ'αγγιζει ο

Χρόνος,

τον αγγίζω και

εγώ.

Πόσο με

φιλαρεσκεια με,

κοιτα και

πόσο εγώ με

ευγνωμοσύνη.

Κοιμιζω τις

λύπες,

σε ληκυθο τις

φυλω,

ξυπνω τις

χαρες,

με αγιοσυνη, τις

Ζω

Μια χειραψία,

της ψυχής με

το χρόνο.

**

Ο άνεμος της ζωής.

 

Δεν μπαίνουν,

υποθήκη τα

όνειρα.

Δεν γίνονται,

εκπτώσεις στα

συναισθήματα.

Θέλει,

να καίγεσαι από τη,

φλόγα της,

αγάπης.

Να κάνεις όνειρα,

με τα μάτια της,

ψυχής,

να νιώθεις,

ακόμα και τον

πόνο,

σαν ευλογια,

που εσύ,

'αξια,

μπορείς να τον

γευτείς.

Να κοιτάς στον

καθρέφτη και το

πρόσωπο που

αντίκρυζεις,

να μη σε

τρομάζει,

να μη σου είναι,

ξένο.

Για τον άνεμο που,

φυσάει στη

ζωή μας,

Υπεύθυνη,

είναι η

Ψυχή μας.