Τζούλια Πουλημενάκου: Φεγγάρι μου … με περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!

 

 

 

 

Φεγγάρι μου

 

Φεγγάρι μου, ίππευσε τ’ άτια τ’ ουρανού

κι έλα να μ’ ανταμώσεις στην άκρη του ονείρου!

Με νότες ασημιές τραγούδησε και χόρεψε

ανατολής χορό στην αγκαλιά του κόσμου!

Φεγγάρι μου, στο άλικο αίμα μου βαπτίσου

και πύρινο κατρακύλησε εδώ.

Τη μοναξιά μου σβήσε!

Μαρμαρυγές στη διαμαντένια θάλασσα σκόρπισε

και διώξε τον πόνο απ’ της γης τα πέρατα!

Φεγγάρι μου, ανέτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…

Με περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!

Ανυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο

και με το ύστερο φως σου,

ζωντανή κράτησε την ψυχή μου!

 

**

Κάλεσμα ζωής

 

Έλα κοντά μου μέσα στην αγκαλιά της νύχτας.

΄Ελα μέσα στη σιωπή του σύννεφου.

΄Ελα σαν ηλιοφώτιστο θαλασσινό κύμα.

΄Ελα σα διάφανη δροσοσταλίδα πρωινού.

Εσύ, το δάκρυ και η πίκρα περασμένων,

παλιών εφηβικών ερώτων.

΄Ελα πλησίασε στο βασίλεμα του ήλιου.

Έλα με το τραγούδι σου και κοίμησε τον θάνατο.

Έλα με τα γλυκά σμαραγδένια μάτια σου

και κοίταξε το φως...

Εσύ, η ελπίδα και η μνήμη ξέχειλων,

αλλοτινών παραδεισένιων κόσμων.

Εσύ, ολάκερη η ζωή !

***

 

Άφησέ με …

 

Άφησέ με,

να σε ποτίσω

με σταγόνες της βροχής,

να γλυστήσω στο βάθος της καρδιάς σου

να σιγοψιχαλήσω τον έρωτα

να βυθίσω τον πόθο στα μάτια σου

να ριζώσω καρπούς αγάπης

στην ψυχή σου.

Άφησέ με,

να γεμίσω αρώματα το κορμί σου

να χαθώ στις δυνατές παλάμες σου,

να κυλήσω μέσα σου σα δροσοσταλιά

να μετρήσω την ερημιά του πόνου μου

να σταλάξω στο κρυφό σου σπήλαιο.

Άφησέ με,

να στενάξω

να κλάψω,

η ζωή μου

να σταλάξει στην ψυχή σου.

Να μείνω εκεί για αιώνες,

ο σταλακτίτης σου να γίνω.

Κράτησέ με…