ΤΟ ΔΑΚΡΥ / Τριανταφύλλου Ρούλα

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Πέρα από τα σύνορα, το χρυσοκόκκινο του ορίζοντα.

Θέλησε ν' αγγίξει, όλα τα χρώματα.

Έκλεισε τα μάτια.

Έτσι μπορούσε.

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Για στερνή φορά, κοιτάζει τον ουρανό.

Η καρδιά του, φτερούγισε!

Θέλησε να πετάξει σαν τα πουλιά.

Έκλεισε τα μάτια,

Μόνο έτσι μπορούσε.

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Μες στο σκοτάδι, με τη σιωπή του μιλά.

Έτσι, έτσι μπορούσε.

Έκλεισε τα μάτια.

-Η νύχτα παίζει παράξενα παιχνίδια-.

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Στα αφρισμένα κύματα βουτά ο ήλιος

και σβήνει μες στο θαλασσινό νερό.

Η λύτρωση εχάθη!..

Κάθεται και κοιτά τη θάλασσα.

Μέσα στη ψυχή του,

πέλαγος η θλίψη,

κύμα ο πόνος,

ο ήλιος ψέμα και

το άδικο αλμύρα.

Κάποιος κάθεται και κοιτά τη θάλασσα.

Τόσα χρόνια …

Δεν τόλμησε να σαλπάρει.

Έκλεισε τα μάτια κι ένα δάκρυ κύλησε στο χώμα.