Βασίλης Βέτσος: Κι είν' η καρδιά μας, αμετάφραστη συνήθεια…. (Απόσπασμα από το: ΕΠΙΜΕΤΡΟ)

 

 

 

ΕΠΡΕΠΕ

 

Έπρεπε πάλι να το πει

Γιατί αν δεν το έλεγε

Μπορεί να το ξεχνούσε

Όλο και περισσότερο

Η μνήμη του τον απατούσε.

 

*

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ

 

Ζευγάρι η μνήμη με τη λήθη

Όπως είπε και ο διακεκριμένος

Εξαιρετικός φίλος μου

Δεν θυμάμαι τ' όνομα του.

 

*

 

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

 

Τώρα τι να σου πω

Βάλε ένα κρασί

ό,τι να'ναι

Φώναξε κι έναν που αγαπάς

προτού κι αυτός πεθάνει

Και πάρε κι έναν που σου κάνει

απ' το δρόμο έτσι στην τύχη

Δυο λόγια με τα μάτια μοναχά

να'χουν χαράξει τις ψυχές σας

Χωρίς πολλά πολλά

και μη σε νοιάζει

Τότε θα ρθουν κρυμμένοι

στον αιθέρα του κρασιού

κι οι πεθαμένοι σου

που τόσο λαχταράς

να πιουν ένα δαχτύλι

Κι έτσι όπως ήρθαν άγγελοι

θα φύγουν τρυφερά

στις μύτες των ψυχών

να φτερουγίσουν.

 

**

 

ΟΜΩΣ

Ας επιστρέψουμε εκεί
Στους πρόποδες
Του μαγευτικού όρους
Που δεν ονομάζεται
Ανάμεσα στις φυλλωσιές
Και στα λεπτά πυκνώματα
Των φουσκωμένων φύλων
Εκεί που συνταιριάζονται
Οι προσμονές των φίλων
Όπου ανέκαθεν φυσά
Το απαλό αεράκι
Κι η θάλασσα ταράζεται
Λιγάκι.