ΟΤΑΝ
ξεκινάει από μακριά
η αγαπημένη έρχεται
και με κοιτάζει
όταν σβήνω το φως
έρχεται ο θάνατος και
μου φιλά τα χέρια.
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ
στον Χρήστο Μπράβο το ποίημα
κάθεσαι και το ξενυχτάς
σαν τον νεκρό
Στις δώδεκα και μισή
τη νύχτα
την ίδια ώρα και συγχρόνως
φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και
στο παράθυρό μου
ο Ντύλαν Τόμας μ’ ένα αναμμένο κόκκινο κερί
στο στόμα
νεκρός βέβαια
κι άγιος
και τρελός
όπως το έχω ξαναπεί
—Έλα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου
σάπισες εδώ πέρα
έλα στα βορινά φαράγγια της πατρίδας μου
εδώ ζεις σ’ ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν
εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες
κι η πάπια δε γεννάει πια πάγο
γεννάει κόκκινο αβγό
Αυτά τα λίγα μού είπε ο μεγάλος ποιητής
όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου
αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του
μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το
χορτάρι
μισός από τη μέση και κάτω στο σκοτάδι
κάτω απ’ το φως.
15 Αυγούστου ’81
της Παναγίας
ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ
στη Γιάννα
Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά
φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια
ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν
άλλοι κλεισμένοι μες στις φυλακές
όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν
πάντοτε ο δαίμονας τούς παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του
στο κέντρο της καρδιάς
τους σημαδεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου