Η δημιουργία αυτής της σελίδας ήταν μία υπόσχεση που είχα δώσει στον Μουσικό και Ποιητή Στέφανο Ζυμπουλάκη. Κατά τις συναντήσεις μας συζητούσαμε συχνά την δημιουργία ενός ιστοχώρου όπου θα καταχωρούσαμε τις ποιητικές του συλλογές αλλά και ανέκδοτο ποιητικό και άλλο υλικό. Δυστυχώς αυτή η συνεργασία δεν πρόλαβε να πραγματοποιηθεί καθώς μας πρόλαβε η αναχώρησή του για το μεγάλο της ζωής ταξίδι που δεν έχει γυρισμό. Όλο το προσωπικό του αρχείο ή το μεγαλύτερο μέρος απ΄ ότι μου είχε εκμυστηρευτεί ο ίδιος μεταφέρθηκε σε κούτες στις αποθήκες της Δημοτικής Αρχής. Του είχα πει ότι ήταν πολύ νωρίς αλλά αφού έτσι είχε κρίνει αυτός κανενός δεν του έπεφτε μακρύς λόγος. Πόσο μάλλον εμένα. Ελπίζω μόνο να μην ποντικοφαγωθούν.Θα είναι κρίμα και να τύχουν της ανάλογης φροντίδας ως πολιτιστική κληρονομιά αυτού του μικρού τόπου.
Τον Στέφανο Ζυμπουλάκη τον γνώρισα στα τέλη του 2010. Έκτοτε μας συνέδεσε η αγάπη μας για την ποίηση και δημιουργήθηκε μια σχέση – θα μπορούσα να υποστηρίξω- δασκάλου και μαθητή. Μια σημαντική σχέση για μένα που κινήθηκε ήσυχα πάνω στους στίχους και την ποίηση. Όταν δειλά – δειλά του παρουσίασα ποιήματά μου από την συλλογή : «16 αριθμοί και 24 γράμματα» μου είπε πως δεν διαβάζει ποιήματα άλλων αλλά για μένα θα κάνει μια εξαίρεση. Είχε κουραστεί να αναγιγνώσκει ποιήματα ανθρώπων που πίστευαν πως είναι ποιητές μου έλεγε. Δεν πέρασαν παρά λίγες ώρες όταν μου πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Δημήτριε είναι αξιολογότατα τα ποιήματά σου. Επιτέλους ποίηση» Γέλασα, χαμογέλασε και κείνος. Ήξερα ότι ήταν υπερβολικός, αλλά ίσως έτσι έπρεπε να είναι μέσα στα πλαίσια της φιλίς. Πολύτιμες, σημαντικές, ουσιαστικές οι συμβουλές που μου έδωσε πάνω στη ποιητική τέχνη. Μάλιστα ένα απόσπασμα αυτής της ποιητικής συλλογής είχε βραβευτεί και σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ελλάδας.
Τον χρόνο πριν από το ατύχημά του που τον καθήλωσε σε ένα κρεβάτι οίκου φροντίδας γερόντων, τον επισκεπτόμουν συχνά στο σπίτι του. (όσο συχνά μπορεί να λέγεται μία επίσκεψη ανά δεκαπενθήμερο ή και πιο αραιά) και μιλούσαμε για τις τάσεις που παρατηρούνται στην ποίηση. Αναφερότανε τακτικά (γιατί δεν το ανεχότανε) στη συνήθεια ορισμένων ποιητών να εκδίδουν πολύ σύντομα τη μία ποιητική συλλογή πίσω από την άλλη και μου έλεγε «μα που βρίσκουν τόσο υλικό, πως έχουν αποκτήσει τόσες εμπειρίες; Ήταν αυστηρός πάνω σε αυτό το θέμα αλλά αναγνώριζε και το δικαίωμα του καθενός να κάνει ότι του αρέσει. Οι αναγνώστες θα κρίνουν μονολογούσε.
Κάποτε του είχα ζητήσει να μου γράψει ένα μικρό εισαγωγικό για μια έτοιμη συλλογή που είχα. Μου απάντησε ευθύς «όχι Δημήτριε» γιατί «θα πρέπει να μιλούν τα ποιήματα για σένα και όχι κάποιοι άλλοι. Πρέπει να γράφεις για εσένα και όχι για τους άλλους» Τελικά μου αφιέρωσε ένα περιεκτικότατο εισαγωγικό που συμπεριλαμβάνεται στην Ποιητική μου συλλογή : «Θάνατος είναι ό, τι δεν έδωσες ενώ μπορούσες»
Φαινόταν κουρασμένος . «Κοίτα να έρχεσαι τις ώρες που θα σου πω γιατί ξαπλώνω, πρέπει να ξεκουράζομαι» και μου προσδιόριζε το ωράριό του. Πάντα περίμενε ένας κυπριακός καφές και κάποιο κουλουράκι. Η κ. Εύη διακριτικά παρακολουθούσε τις συζητήσεις και έπαιζε με τις αγαπημένες της γάτες. Ο Στέφανος μιλούσε συνεχώς για τη μεγάλη αγάπη του για την μουσική και του άρεσε να απαγγέλει παίζοντας βιολί. Όταν απήγγειλε χανόσουν ανάμεσα στη δυναμική των στίχων. Αναδείκνυε ότι και να διάβαζε με τη χροιά της φωνής του.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω πριν κλείσω αυτό το σημείωμα. Τον θαύμαζα ως ποιητή και δέχτηκα απλόχερα τις ποιητικές του συλλογές που μου δώρισε απλόχερα. Σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατό του. Ως αντίδωρο του αφιερώνω και εγώ αυτή τη σελίδα που δημιούργησα ώστε η ποίησή του να γίνει γνωστή ευρύτερα αλλά και να μείνει αιώνια άσβεστη γραφή.
Στέφανε σ΄ ευχαριστώ
Δημήτριος Γκόγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου