Όποτε σε αφήνω, ξεψυχώ (ο θάνατος πρέπει να είναι μοναχικός σαν κι εμένα).
Ονειρεύομαι να κρύβω όνειρα για τη χαμένη αγάπη σου, και η καρδιά μου στέκεται ακόμη μέσα μου.
Ατενίζω στα αγαπημένα μου γιορτινά κέικ – θα ήταν αλμυρά για μένα τώρα –
Και το κρασί ροδιού (μόλις γλυκό στα χείλη μας) πικρό, πικρό σαν χολή πουλιού.
Αγγίζοντας τις μύτες με σένα, αγάπη, το φιλί σου μονάχα, και η καρδιά μου που ψελλίζει, μιλάει καθαρά:
Ανάπνευσέ με περισσότερο από την αναπνοή σου, άσε με να ζήσω! Άνδρας που είχε σημασία για μένα,
Ο ίδιος ο Θεός σε έδωσε σαν ιερό του δώρο, την αγάπη μου να ζήσει για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου