ΔΙΑΘΗΚΗ / Στέφανος Ζυμπουλάκης

του Τάκη Χριστοφίδη

(θα πάω εκεί που ο στοχασμός θα φτάση την καρδιά μου) 

Κάποτε τα μάτια μου μ΄ ανάπλασαν 

κι΄ ήταν οι κόσμοι μου

επίδοξες ερωτικές στιγμές.

Ντυμένες, ενάριες, βασιλικές

ντελίριες ευτυχίες μες την καρδιά μου

λύγιζαν τραγούδια. 

Τώρα τα μάτια δεν πεθαίνουνε ποτέ

αντιβουίζοντας απ΄ τη χώρα τ΄Αηδόνιου

κι΄ η ονειροπόληση με το κρασί και με τον έρωτα. 

Αργοί γαλανισμοί όπως και πριν 

σας αναγέννησε την ποίηση ο Μεγαλέξανδρος

με τους ενάλιους βυθούς να ξαναγεννηθούν. 

Εγκαταλελειμένη ιστορία

ματιές χλωμές που σε κοιτάζουν 

καθώς σε παίρνουνε στο πέλαγος 

αναπολώντας τους βαρβάρους.