Της πίκρας το τοπίο (Βίκυ Βερμάνη)

Θα πεθάνω από καρκίνο του σπονδυλικού καημού

από κάποια κύτταρα που ξαφνικά θα σαπίσουν

ένα βράδυ ηδονικό ξέφρενα ζεστό και μυρωμένο

από δαγκώματα εκατό ίσως και χίλια

πόδια κι αυτιά απ' αρουραίους γλυκά φαγωμένα

ο ουρανός πριν το ξημέρωμα θα πέσει επάνω μου

κατακρεουργημένος από φονιάδες αδίσταχτους

θα πεθάνω σε έκρηξη που το μυαλό θα τρυπήσει

αγνοώντας πως χρόνους πολλούς κάθε μέρα πεθαίνω

σε φυλακές εγκλωβισμένη σε συντρίμμια λυπημένα

κυκλωμένη απ' τη μουντάδα του παμφάγου καιρού

με σώμα φαγωμένο από τρωκτικά λιμασμένα

που αδηφάγα κι ανελέητα σάρκες καταπίνουν

θα πεθάνω ντυμένη στα μαύρα ή στα κόκκινα

θα πεθάνω μ' άκοπα των ποδιών μου τα νύχια

με γεμάτα δάκρυα των χεριών τις παλάμες

με μάτια ξεριζωμένα από φεγγάρι-τιμωρό

και των ανέμων κουβέντες μοχθηρές

θα πεθάνω και μπροστά μου δίχως έλεος

θα σκοτώνουν παιδιά μανάδες κι άντρες

μ' έκπληκτα πρόσωπα κι ωχρά

διπλούς και τριπλούς λάκκους θα σκάβουν

με χέρια δεμένα μέσα σε ποτάμι ορμητικό

μέσα σε φωτιά με πόδια παγωμένα θα πεθάνω

- τότε που όλα θα έχουν τελειώσει

ένας ήλιος σκληρός σαν μάτι κυκλώπειο

αυτό της πίκρας το τοπίο θα φωτίσει -