εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία: Ποιητική Συλλογή του Γιάννη Μασμανίδη / 2020 (απόσπασμα)

 

Τώρα πιὰ τὸ " μαζὺ"μας

Βορὰ ἐρημίας
Μὲ φθορὰ καὶ μὲ ἧττα
Πάγωσε στὰ χείλη

κι ἐγὼ

Καὶ πεθαμένο ἀκόμη
Μὲ περισσὴ στοργὴ τὸ ἐνταφιάζω
Στὰ στήθη μου τὸ χουχουλιάζω
Στῆς ἀγάπης τὶς ἀπρόσιτες διαμονὲς
Στοὺς βέβαιους τῆς φτώχειας μας καημοὺς

Τώρα
Ποῦ καιρὸς γιὰ ἄλλες ἐλπίδες
Μέσα σὲ παγωμένα καρφιὰ καὶ κρύο μπετὸν ἀνθρώπων
Ρωτῶ μυστικὰ τὸν ἑαυτὸ μου
Ποιὸς νὰ φυτέψει τριαντάφυλλο
Ποῦ νὰ ριζώσει
Πῶς νὰ ἀνθίσει

Ὕστατος τάφος τὸ "μαζὺ" μας ἐκεῖνο
Ντύνει τὶς μέρες
Ἀνεμίζει τὰ μαλλιὰ μου

Πρέπει πρέπει νὰ κλείσω ἑρμητικὰ τὴ μνήμη
Νὰ ἀφανίσω τὴν παραμυθία τῆς δῆθεν Ἄνοιξης
Νὰ ζήσω τὴ φθορὰ μου ἔστω
Μὴ καὶ πεθάνω
Μὴ καὶ λυτρωθῶ τελικὰ

Γι’ αὐτὸ σφαλίζω τὰ βλέφαρα
Περιεργάζομαι τὸ φθαρμένο περίβλημά μου
Κεῖνο τὸ "μαζύ"ποὺ γλίστρησε στὶς φλέβες μου
Ἄφηνε χρώματα ἤχους γεύση
Τώρα
Στὸ Γολγοθᾶ μου ἀκάνθινο στεφάνι

Τώρα
Παγωνιὰ διέβαλε τὸ "ὕψιλον" πρῶτα στὸ "μαζὺ" μας
ποὺ μᾶς ζεσταινε
Μετὰ τὸ "ζῆτα" τῆς ποικιλότροπης διαδρομῆς μας
Τὸ "μὴ"μετὰ
ποὺ δὲν πρόλαβα νὰ βγάλω μαντήλι ἀποχωρισμοῦ
Τὸ "ἄλφα" ὕστερα
ἀπεγνωσμένο τρικύμισμα παραδοχὴ θανάτου

Κι ἔμεινα μόνος ξανὰ
Τὸ ὁρκίζομαι πολὺ πιὸ μόνος
Κι ἀπὸ μόνος
Πιὸ σαστισμένος

Φτέρη σὲ θυμωμένο ἀέρα σείομαι

Γερμένος
Στὴν ἄδικη θυσία
Ποὺ ὑπέρτατη δυστυχία εἶναι
θαρρῶ

Πλήγωσες πολὺ πλήγωσε βαθιὰ τὸ "πολυδάκρυτο μαζὺ "
Στὸ τέρμα τοῦ σκοποῦ του

Αἰσίως ἔφτασε

**

«Όταν η μοναξιά πνίγει»
Γράφω
Όσο να χαμηλώσει πιότερο το φως
Όσο φωνή να γίνει δριμύς βοριάς αμίλητος πεισματάρης λυγμός
Εντός μου
Κρυφές καταπαχτές οι μέρες μου δεν είναι πλούσιες ποτέ
Γεμάτες σοβάδες βογκούν μονολογούν
Μαυρίζουν τον ουρανό
Φλογώνουν ολοένα την πείνα της ψυχής
Με σιωπηλά δάκρυα το παγωμένο ζεσταίνουν κορμί μου
Αστοχημένος από πάντα αποσκιάζω τη λύπη στις γωνιές της ύπαρξης
Για να ζω
Το νου αφήνω στις απαγορεύσεις της βιωμένης ζωής μου
Σε μια σειρά φίλυδρες λεύκες
Σε πλέγμα ποθητού μύθου αναμετρώ τα βήματα μου
Για να ζω
Όταν η μοναξιά πνίγει γράφω
Εκχέω ροδόσταγμα στις ρωγμές μου
Με των κρύων ημερών μου πορεύομαι τα απομεινάρια
Σε ένα ταξίδι δίχως επιστροφή στα έγκατά μου
Όταν λυτρωτική καταφυγή η ποίηση με διαστέλλει αποτινάζω τη λύπη
Την ερημιά κατακτώ
Μόνος δεν είμαι όταν η μοναξιά πνίγει
Γράφω