Απώλειες: Ποιητική Συλλογή της Φραντζέσκα Άβερμπαχ (εκδόσεις Θράκα - 2019)

Επιβίωση 

 

Είπες,

ο πνιγμός θα είναι πάντα ένας πνιγμός

δίχως άλλους συντελεστές.
Αν είναι που πονάμε ακόμα
είναι γιατί φοράμε ένα δάχτυλο που δεν καίγεται,
είναι γιατί κοιτάμε προς τα πίσω ένα αύριο.
Είπες,
ο πνιγμός θα είναι πάντα ένας πνιγμός
και κάρφωσα την απόγνωση στα λόγια σου.
Αν πράγματι αγαπιόμασταν παράφορα
θα ήταν μόνο 
η κατεστραμμένη έκταση των σωμάτων μας
και δεν μπορώ ν' αντέξω αυτή την κόλαση. 

 

**

 

Φθινοπωρινό

 

 

Τώρα που φωτίζει κάτι 

εκεί πέρα

το νιώθω σαν χειρότερο.

Φαίνεται 

δεν βοηθάμε κανέναν.

  [τη σκιά του μόνο να τη θυμηθεί]

Δεν λυπήθηκες. 

 

 

**

 

Όταν θα τον μνημονεύεται

 

Κοίταξέ τον,
πώς κάνει έτσι ο λυσσασμένος
για έναν καλύτερο κόσμο.
Κοίταξέ το
το ευτυχισμένο αγρίμι.

Και τι βιαστικός ερημίτης.
Να ξεκουμπιστεί
και να εκλείψει ο τιποτένιος.

Μη μου φοβηθείς,
νομίζω
πως υπάρχουμε εκτάκτως

 

 

**

ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟ ΟΥΡΑΝΟ

Η μελαγχολία μου
δεν συνέβη έτσι απρόσμενα.
Περνώ ανάμεσά σας
αντικριστά και κάπως ηρωικά
με επιθυμίες αρχέτυπου θαύματος.
Δεν παρίσταμαι.
Ωραίο όνειρο η τόλμη,
τραύμα
που φυγαδεύτηκε σε βουνοκορφές
κι έγινε συνήθεια.
Είναι αδύνατον όμως εγώ
με φαντασία που ισούται με το άπειρο
να ονειρεύομαι.
Αν φύγουμε;
Αλλού;
Θα είναι καλύτερα;
Ή να κάτσουμε εδώ;
ΝΑ ΜΠΑΙΝΩ ΦΙΛΗΣΥΧΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΡΜΑΚΙ ΣΟΥ;
Με λιγότερη καταιγίδα θα ξεφύγουμε
δεν θα 'ταν και άσχημη εξέλιξη των πραγμάτων
γιατί η αλήθεια στο τέλος καταβροχθίζει
όσους έχουν ξεχάσει.