Θύμιος Κορίνης: Mόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε…

 

Αγαπάω τη ζωή ...

Από κι που δεν το περιμένω
με χτυπάει η ζωή
κι εγώ να επιμένω
και να μη λέω πια .. γιατί ?

Πόσες φορές μ' έχει βυθίσει
πέρα στα βαθιά νερά
δε μπόρεσε να με λυγίσει
το κεφάλι μου ψιλά ..!

Πόσες φορές μ' έχει πληγώσει
οι πόνοι ήταν δυνατοί
ένα πράμα μ'έχει σώσει
αγαπάω τη ζωή ...!

 

**

Η μοναξιά

Mόνοι μας γεννιόμαστε
μόνοι μας πεθαίνουμε
τη ζωή χαιρόμαστε
αν με άλλον μένουμε.

Κάποιος το έχει αποφασίσει
στην ζωή μόνος να ζήσει
αυτή είναι η «χαμένη»
πάντα είναι λυπημένη.

Kάποιος χρόνια στην ζωή του
είχε άλλονε μαζί του
και ο χάρος μία μέρα
δυστυχώς το πήρε πέρα.

Κάποιοι ζούνε με παρέα
μια ζωή πολύ ωραία
και από την προδοσία
χάνουνε τα μεγαλεία.

Η μοναξιά είναι πληγή
και να κλείσει δεν μπορεί
αυτή πολύ σε βασανίζει
και την καρδιά σου την ραγίζει.

Μονάχα η τεχνολογία
σπάει … τη μονοτονία
ανθρώπους από μακριά
τους φέρνει τώρα πιο κοντά.

 

**

Η μάνα

Στην μάνα σου για να φωνάζεις
ξέρεις δικαίωμα δεν έχεις
τη μάνα σου μη τη τρωμάζεις
μια ζωή να τη προσέχεις .

Η μάνα είναι μια ψυχούλα
ότι κάνεις συγχωρεί
σ'έχει μέσα στην καρδούλα
να σε βγάλει δεν μπορεί .

Να το ξέρεις κοριτσάκι
αυτή πολύ σε αγαπάει
εσύ είσαι το μεράκι
για σένα η καρδιά της σπάει.

Μη σηκώνεις τη φωνή σου
την μάνα σου να μην τσαντίζεις
ένα πράγμα για θυμήσου
τίποτα δεν θα κερδίζεις