Υπερβατική Επικοινωνία / Λίνα Βατατζή

 

Η λιτανεία του σκοταδιού

αργά μετασχηματίζει το στερέωμα

εμπεριέχει τόση σιωπή

όση ζωντανεύει στο δειλινό

πάνω από αθέριστα σταροχώραφα.

 

Οικεία αίσθηση της ηρεμίας

χωρίς ζευγαρωτό παλμό

να δημιουργεί κίνηση σύμπνοιας

τα χέρια σχηματίζουν ορφανές σκιές.

 

Μοιάζει η νύχτα με

απέραντη μοναχικότητα του πλήθους,

τα άστρα συντροφεύονται από φως

μα απροσέγγιστα κινούνται στο γαλαξία,

το φεγγάρι φωτίζει τα στόματα

μεταφράζει την άηχη κίνηση των χειλιών.

 

Και η σιωπή είναι σκοτάδι

μοναχική ύπαρξη ανασαίνει

σε ερημιές αφώτιστες

χωρίς αντανακλάσεις

χωρίς αντηχήσεις,

ένα εκκρεμές αεικίνητο

πασχίζει να διακρίνει ήχους, σημάδια

μέσα σε κοιμισμένους δρόμους

πάνω σε αφώτιστους τοίχους

όπου κάποτε έσφυζε η ζωή.

 

Η ζωή που μας δίδαξε την δύναμη,

να πορευόμαστε

στη σκοτεινιά της μοναξιάς

αντάμα με τα γέλια των ονείρων.