Εωθινόν: Απόσπασμα από την Ποιητική Συλλογή του Θανάση Πολυμένη

[Εν αρχή ην ο έρωτας της μητρός μου και το σπέρμα του πατρός μου.

Γεννήθηκα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους.

Τους δέχτηκα και τους φύλαξα με την γροθιά μου στο αίμα μου.

Μου δίδαξαν τα γράμματα του κόσμου]

[Γδύνομαι μπρος στον καθρέφτη που το σώμα μου παραμορφώνει.

Αγγίζω το χέρι μου στην παραπληγική μου εξέλιξη και τραυλίζω,

λέξεις ακατανόητες που ποτέ δεν θυμάμαι.

Λέξεις που ποτέ δεν έμαθα και ποτέ κανείς δεν θα μου εκμυστηρευθεί.

Αρχίζω να λιώνω κάτω απ' το δικό μου κίβδηλο φωτοστέφανο.]

[Η μόνη έγχρωμη εικόνα μου η τηλεόραση.

Χωρίς αιδώ, χωρίς χρησιμότητα, χωρίς αίσθημα κι αναλογίες.

Έγχρωμο βρόμικο, απολιθωμένο, ψυχρό, χωρίς διαστάσεις και βάρος.

Είναι η σβούρα με την ελικοειδή σπείρα ενός μάγου

με πολύχρωμο καπέλο, που γυρίζει μόνο για να με υπνωτίσει.]

[Απ' την αρχή που έβλεπα τ' αεροπλάνα

να τροχοδρομούν και ν' απογειώνονται,

να ξεκολλούν από τη γη,

όλο και πιότερο ρίζωνα·

γινόμουν δέντρο

που άπλωνε βαθιά τις ρίζες του στο χώμα

κι έβλεπε τα πουλιά να πετούν

να φεύγουν συνέχεια.]