Μάριος Αγαθοκλέους: Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.

ΙΚΕΣΙΑ

Εμένα που ταπεινά σου προσφέρω
τα ποιήματα μου
ελέησέ με
χάρισέ μου
μια στιγμή στην αιωνιότητα
μια λεπτομέρεια του κορμιού σου
και σώσε με
από τη φρικτή δουλεία της γραφής.

**

ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΑΤΕΙΑ

I
Τη μάνα μου
θα μπορούσα να την κλείσω
σ’ ένα γυάλινο κλουβί
και να αφιερώσω την υπόλοιπή μου ζωή
στα δικά της θελήματα.

II
Το χέρι σου μάνα
γεμάτο ρόζους
και σαν με χαϊδεύεις
βαθιά με πληγώνεις.

Η ΑΝΕΛΕΗΤΗ

 

Στα πόδια σου
κατάθεσα τον εαυτό μου
και συ
αδικαίωτο με αφήνεις.

Η δικαιοσύνη σου
είναι σκληρή
και τιμωρεί
όποιον σε ποθεί
χωρίς την άδειά σου.

Στην κόλαση καταδικάζεται
του ανικανοποίητου
να γράφει
γελοίο κέρδος
ποιήματα

για σένα;

**

Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ

 

Αυτά θα τα κρατήσω για μένα.
Σ’ ανθρώπου μάτι δε θα εκτεθούν
μα προπαντός σ’ ανθρώπου λογική.

Γι’ αυτό και δε με βλέπουν που τ’ απλώνω,
τις νύκτες χωρίς φεγγάρι,
στο σκοτεινό μου δωμάτιο.

Κανένας άλλος ας μην πληρώσει
γι’ αυτά που έφταιξα, πάρεξ εγώ.

Διπλοκλειδώνω λοιπόν από μέσα
κι ανοίγω στον τοίχο τα μάτια μου.

**

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

 

Όταν είμαι μαζί σου νοιώθω θαυμάσια.
Χωρία να πιω καν την παγωμένη μου μπάρα
λύνεται η σφιχτή μου γλώσσα
δραπέτης δειλίας εξελίσσομαι
κι αιχμάλωτη σού παραδίδω
την κουζίνα των μυστικών μου αισθημάτων.

**

ΦΘΙΝΟΥΣΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Με ιστορίες διαστελλόμενες
μάχεται απεγνωσμένα
να αναρριχηθεί στο ενδιαφέρον
βαριεστημένων συνδαιτυμόνων.

Η υποψία της φθοράς τον πεισμώνει
και διηγούμενος οδηγείται

εκεί
όπου πια
δεν μπορεί

να υποχωρήσει με αξιοπρέπεια.

**

ΕΛΛΕΙΠΕΣ ΣΧΕΔΙΟΝ ΥΓΕΙΑΣ

Πέρασε κι αυτό στα ψιλά
της καθημερινότητας.
Ο χρόνος
είναι ο καλύτερος γιατρός.
Εκεί που ακόμα συνεχίζεται
η διαρροή λύπης
είναι στις χαρές του σώματος.

Ανδρέας Αγγελάκης (1940-1991) : …όλα τα έκαψα σαν ασημόχαρτο

Κάποτε, βέβαια, θα βρεθώ κι εγώ -ας μη γελιόμαστε¬-
με κάποιο σουγιά μπηγμένο στα πλευρά,
κάποιο σκοινί γύρω απ’ το λαιμό μου,
παραμορφωμένος απ’ τα χτυπήματα τού αγνώστου,
(άνεργος; ναυτικός; ψυχοπαθή ς; τί σημασία έχει…).
Τα συρτάρια μου άνω κάτω, ρούχα πεταμένα,
ολόγυμνος σε στάση άμυνας ή παράκλησης
να κλείσει, να τελειώσει, επιτέλους, το μαρτύριο
(πού, άλλωστε, το περίμενα στο βάθος)
και’ πια να μείνουν πίσω μου δυό τρία ποιήματα,
μάλλον οι, τελευταίοι στίχοι μου,
πεντέξι σοφές υποθήκες πίσω από τη μάσκα μου.
Λοιπόν, ας έχετε το νου σας. «Αν χαθώ,
αν δεν τηλεφωνήσω κι εξαφανισθώ περίεργα,
μην το αποδώσετε στις γνωστές παραξενιές μου.
Ψάξτε με στο λιμάνι, σ’ έρημες μαούνες,
σε τίποτα θάμνα εξοχικά,
σε ύποπτα, παγωμένα ξενοδοχεία,
αναζητήστε με μ’ επιμονή στις ερημιές,
ρωτήστε πρόσωπα στα πάρκα,
κυρίως, διαβάστε για τις έρευνές σας
προσεκτικά τα ποιήματά μου.
Περιγράφω λεπτομερώς τους υποψήφιους δολοφόνους μου,
τί μάρκα τσιγάρου καπνίζουν,
το βλέμμα, τις συνήθειες,
τη βραχνάδα τους.

**

Πώς μπορείς να ξαναμπείς στο δωμάτιο
πού πριν λίγο κράταγες ένα κορμί αγαπημένο;
Βγαίνουν απ’ τις γωνίες χέρια και σε καλούνε
φωνές ψιθυρίζουν στο σκοτάδι μισόλογα «ναι», «όχι»,
«σβήσε το φώς», «μη», «ξανακοίτα με στα μάτια»
το φώς απ’ τις βλεφαρίδες σου πηχτό,
πίσω απ’ το κουρτινάκι ένα γυμνό στήθος
μόλις κρύφτηκε κι είναι χιλιάδες τα φιλιά,
χίλια τα ονόματα, ώμοι και ιδρώτας,
όλα τα έκαψα σαν ασημόχαρτο, κανένα πρόσωπο
δε μού έμεινε ατή μνήμη, βγήκα, λέει,
κάποιο βραδάκι έξω -μ’ έσπρωχναν
κι άρχισε να ψιλοβρέχει, ύστερα μπόρα
μ’ έφερε σε δρόμο ερημικό χωρίς κανένα
κι αυτοί πού στο κορμί. μου γνώρισα
λιώσαν και στάξαν αίμα κι έσβησαν
και φώναξα τότε τ’ όνομά σου να με λυπηθείς.

**

Φίλησέ με ξανά και μίλα μου- πάει καιρός
που δε με φίλησε κανένας, όπως γίνεται
με τους συφιλιδικούς ή με τούς γέρους-
ξέρεις εσύ, όπως παλιά πού ανέβαινε ή ψυχή
στα χείλη και γιόμιζε τό στόμα μας σάλιο,
πικραμύγδαλο και κείνο τόν ήχο μες στή γλώσσα μας
τόν υπόκωφο σαν το κρυφό νερό κάτω απ’ τα φύλλα,
που διάλεγε η καρδια να πει τα όσα ανομολόγητα.
Έτσι- τώρα βάλε τα χέρια σου στο στήθος
καθώς το συνηθίζεις κι άσε με να σε κοιτάω
ντροπαλά, βαρύς απ’ το δαφνόφυλλο και το φιλί σου.

Λιλή Βασιλάκη: Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά

Αήττητη Αγάπη

Με διάσταλτες τις κόρες των ματιών τους,
γεμάτες θυμό εισήλθαν οι λέξεις, πρόσκαιρα,
στο κουτί της Πανδώρας,
για αναδιαπραγμάτευση
και ανασύνταξη των ενστάσεών τους,
αναμένοντας την επικείμενη επίθεση...

Χαλκοπράσινες κι αλλοπρόσαλλες
με έναν αλλόκοτο παροξυσμό,
αναμοχλεύθηκαν για πολλοστή φορά
στο κουτί, έτοιμο να εκραγεί,
για να βροντήξουν τους βρυχηθμούς τους
στους τέσσερις ανέμους της αντίρρησης !

Τη στιγμή που πλατάγιασαν οι γλώσσες τους,
και πήραν θέσεις έτοιμες για την επίθεση ,
την ίδια στιγμή έσμιξαν κι οι ματιές!
Δυο μαγνήτες, δυο έγνοιες, δυο αγωνίες
εμφανούς πάθους και έντασης
βυθίσθηκαν, αυθωρεί,
ο ένας στη ματιά του άλλου !
Και, αίφνης, ω, τι μεγαλείο!
Φάνηκε αναδυόμενη η Αγάπη!

Σάστισαν οι λέξεις
εμπρός στο πανώριο ανάστημά της ...
Ζάρωσαν το ατίθασο κορμί τους ...
Οπισθοχώρησαν τρομαγμένες,
τυλίχτηκαν όπως-όπως με το βαρύ αμπέχονο της σιωπής,
και λούφαξαν ηττημένες στο ερμάρι της λήθης...

**

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά,
σφαίρα, στο εκκρεμές του κόσμου.
Σαν μιαν ανάσα η νιότη προσπερνά,
μια δρασκελιά, μια υποψία δρόμου.
Σαν σκόνη σβήνει, θάβεται
στην λησμονιά του χρόνου...

Τί να προλάβει; τί να πει;
Σε μια στιγμή μονάχα τί να ζήσει;
Αφού στο άψε-σβήσε αστραπή,
ως φως, για λίγο μένει;
Κερί που η φλόγα του πεθαίνει;
Συλφίδα, αδύναμη, ισχνή,
στα γηρατειά, αχνός που φθίνει...

Σαν σκοτεινιά ο θάνατος
την παίρνει καταπόδι.
Σαν τη βροντή π' ακολουθεί,
με μιαν στεντόρεια φωνή,
την τροχιά τη σύντομή της κόβει...

Τριγμοί, χαμός, αλαλαγμοί,
σαν ξεψυχάει το βιος της.
Τα σήμαντρα ηχούνε πένθιμα.
Η θλίψη τους βροχή,
θρηνούν για το χαμό της.

Έτσι με βιάση μοναχή,
αέρας, έρχεται στη γη,
μονάχη, έρημη, χαμένη,
σ' άλλη ζωή πηγαίνει...

**

Φιλιά νοερά
...
.. Τα φιλιά, τα νοερά, σαν έπεα πτερόεντα μοιάζουν ...!
Αμφίβολος ο προορισμός τους κι ατέρμονο,
πολλές φορές, το ταξίδι τους μιας και για να εκτελέσουν την περιούσια αποστολή τους και τι δεν περνοδιαβαίνουν..,
Ανήμερες θάλασσες, πανύψηλες και τραχείς κορφές, δύσβαθα φαράγγια και δασηφόρες κοιλάδες... ,
Πολιτείες ολάκερες, πολυάριθμες και ουρανοκτισμένες...
Μα ποια καλντερίμια να διαβούν και ποιες λεωφόρους και ποιες απροσπέλαστες διαβάσεις ν' αψηφήσουν;
Κι αυτή η τριβή στο διάβα τους... το πάλεμα με το χρόνο και τους ανέμους; ... τόσο αντίξοες συνθήκες.. ω, δεν τα ευνοούν...!

Χάνουν τα γνήσια διαπιστευτήριά τους,
με τα οποία είναι φιλοκολλημένα...!
Όσο κι αν η τιμή της αποστολής τους είναι υπερυψωμένη,
το αντίτιμο της αξίας τους ευτελές κι ευπαθές καταφθάνει , εάν ...
εάν δεν χαθούν ολοσχερώς σε έτερους
και παρακείμενους δρόμους...
Τελικά, άμοιρα τα διαπιστευτήρια της καρδιάς
που τα συνοδεύουν...

Μα και εάν καταφέρουν να φθάσουν στον επίδοξο προορισμό τους, ελλειπή και παραποιημένα τα συνοδευτικά τους κι αλί ,
χωρίς, εκείνο το περίφημο περίβλημα του πάθους
και τους μοχλούς της ανύψωσής τους !

.. Ενώ, τα εκ "δια ζώσης" φιλιά, σαν γραπτά μένουν,
επικυρωμένα με τη σφραγίδα της γνησιότητας του πάθους,
της λαχτάρας... του ίδιου, αυτοπροσώπως, του έρωτα !!
Αχ, τα ζωντανά φιλιά... αυτά ... αυτά που αφήνουν το αποτύπωμα της καρδιάς επάνω στα χείλη...
Αυτά, που κάθε χτύπος της καρδιας ακέραιη κάνει κατάθεση...
Αυτά, που ακόμα και μ' ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ,
γλύκα και ηδονή ανείπωτη σε πλημμυρίζουν
δίνοντας σου εισιτήριο, κατ' ευθείαν για παράδεισου ακτή ...

Γι αυτό ...
μη στέλνετε πια, νοερά φιλιά...
Ελάτε εδώ, σιμά στο σώμα, ζωή να γίνουν, να φτερώσει η ψυχή και με όλες τις αισθήσεις η δική τους να' ναι κατοχή !

Νοερά φιλιά
Μη μου στέλνεις τα φιλιά σου, τα πνιχτά, τα νοερά,
σαν αστέρια μες στο χρόνο χάνουν αίγλη και τροχιά ..
Σαν τα σύννεφα διαβαίνουν, που στο δρόμο τους συχνά,
για ανατολή οδεύουν μα στη δύση άνεμος γυρνά...

Έλα εδώ να μου τα δώσεις, την ανάσα τους ζητώ .. ..
μες στα χείλη να συνθέτουν πλάνο έρωτα σκοπό..
Ελα εδώ να μου τα δωσεις, πως με πάθος λαχταρώ ...
να τα πιω και να μεθύσω, τ ουρανού τα ύψη να διαβώ...

Τα φιλιά τ' απεσταλμένα μοιάζουν λόγια που πετούν
που δεν έχουν πάντα μπέσα και συχνά αεροβατούν.
Έλα εδώ να μου τα δώσεις, σαν τα έγκυρα γραπτά,
τη σφραγίδα τους ν' αφήσουν, ύμνοι, ωδή μες στην καρδιά...!!