...
Παραφύσηξε σήμερα ανθισμένη μου μέρα
Κι ομορφότερη τώρα στ' ανεμοσάλεμα μέσα ανοίγεις
τον κλειδώνα
Μ' ένα ποτηράκι μαστίχα τους ναυαγούς στην
αμμουδιά ξεδιψάς
Κι έπειτα, σαν ήχος καμπάνας που σημαίνει χαρμόσυνα
Άναρχη κι ατέλειωτη ολοένα απλώνεσαι καρδιά
του μαΐστρου
Αρμενίζεις στο πέλαγο με φλόκους ολάνοιχτους και
με το 'να σου χέρι
Αναπλάθεις την ύλη στη γεύση του ήλιου
Πάνω στα κύματα, πελεκημένη περίτεχνα στις
φουρτούνες των βράχων
Την ώρα που στο λευκό σου το φόρεμα φωσφορίζουνε
πετρόψαρα κρίνα
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου