Μαρία Γκουτζαμάνη: Αντικρίζω τη ζωή μου να χαροπαλεύει στα κύμματα, πολλά τα γιατί που μουδιάσαν τα εσώψυχά μου.

Μικρές θεές

Ορφανά του παραδείσου,
που το σύμπαν
τα ανάθρεψε
κρυφά,
μακριά και
κοντά από
τα ανθρώπινα
μάτια.

Τράφηκαν
απ' το γάλα
των αιώνων,
κουδουνίστρες
τα άστρα στα
χέρια τους,
με πέπλα
από το υφάδι
της σιωπής
και νανουρίσματα
από τους παφλασμούς
της θάλασσας.

Ήρθαν στη γη...
τον ανθρώπινο
πόνο να
καταλαγιάσουν,
με το βαθύ
χαμόγελο των
ματιών τους,
εθισμένες σε
παλιές μνήμες...

**

Όνειρο

Γεύομαι...
τη λαχτάρα
της σάρκα σου
που διψά
το φιλί μου.

Και το πάθος
της σκέψης
σου να γραφεί
στην ψυχή μου.

Την πνοή σου
στο όνειρο
που σε φέρνει
κοντά μου.

Μα η νύχτα
σαν κύλησε
το ονειρό μου
φονεύει.

**

Ναυάγιο

Γυρίζω στο
παρελθόν...
Αντικρίζω τη
ζωή μου να
χαροπαλεύει
στα κύμματα,
πολλά τα γιατί
που μουδιάσαν
τα εσώψυχά μου.

Ταξιδεύω στο
σήμερα...
Είμαι εκείνη που
στο αντάμωμα
των ξεφτισμένων
από τον χρόνο
γιατί αναζητώ
τον εαυτό μου,
ο πόνος
σκευρώνει
την ψυχή μου.

Ρίχνω το βλέμμα στο αύριο...
Αντικρίζω τη ζωή μου...
Ένα ναυάγιο.