«Ονειροπόλοι» / Γιάννης Καραγιάννης

Ονειροπόλοι πατριώτες της χαμένης σας γης,

που τα χρόνια σας κάνουν σοφούς ποιητές της,

οι σκιές σας αμόλυντες στο οιστροπρόθεσμο της σιωπής

οράματα αδιάτρητα στις φτωχές εντολές της.

ονειροπόλοι στρατιώτες που ψάχνετε γης,

με μια φούχτα ονείρατα και με μάτια κλαμένα,

ειν’ ο κόσμος μικρός, σαν αντάλλαγμα ζεις,

γι’ αυτά που αφήκες ξοπίσω λησμονημένα.

Ονειροπόλοι εργάτες της ζητιάνας ειρήνης,

που το διάβα του ήλιου σας εμπνέει αδρά,

στ’ αργαστήρι της τέχνης, τη μορφή της μας δίνεις,

την κρατάμε στα χέρια μας μάς φεύγει ξανά.

Ονειροπόλοι διαβάτες στους ατέλειωτους δρόμους,

που μαζί σας τη μοίρα μου δένω κι εγώ,

τη χαμένη πατρίδα μεσ’ στους άγραφους νόμους∙

ίσως δε θα μπορέσω ποτέ μου – ποτέ μου να δω!!!