Ξόβεργα / Γεωργία Καλαμποκά

Και πάντα ξαναγύριζες στα εφηβικά Βαλκάνια
τις νύχτες που δεν κόπαζε το μένος της πληγής.
Εκεί μακρυά, στο κάποτε. Στα κόκκινα γεράνια,
τον ταπεινό διάκοσμο γκρίζας λιθοδομής.

Στο δυόσμο, στο βασιλικό και στο μακεδονήσι.
Βουρλίζονταν τα νιάτα σου σ΄έναν ξανθό καημό
Δεν μπόρεσε η ξενιτιά τη δίψα σου να σβήσει
Τι το το φιλί τ΄ αγιάτρευτο δεν έχει αναπαμό.

Νύχτα σε παίρνει ο νοτιάς, νύχτα πίσω σε φέρνει
Και η καρδιά, μικρό πουλί, ξοβεργοσπαρταρά
Κι ως έρχεται ο θηρευτής και τη ζωή σου παίρνει
Εσύ γλυκά αφήνεσαι στ΄ονείρου τη χαρά.