Ιουλία Κορμέντζα: Λίγος ο χρόνος κι η ζήση μικρή!

Ποτέ δεν ησυχάζουν...

......Α! Ποτέ δεν ησυχάζουν
οι άνθρωποι της γης.
Ούτε και σα γερνάνε
και καταλαγιάζουν
του κορμιού οι ορμές
και στο νου σωπαίνουν
μία-μία οι φωνές!
Όμως μη και ψέματα είναι,
όπως τα χρόνια περνάνε,
πως δεν παύουν σύντροφο
δίπλα τους ν’ αναζητάνε;

Ένα αντιστήλι να ’χουνε,
στο περπάτημα ν’ ακουμπάνε;
Ν’ ανοίγουν μαζί
το πιθάρι της μνήμης
και μ’ ίδια χροιά φωνής
για «ασημένια» ονείρατα
να μιλάνε.
Και μες απ’ ένα χάδι ανάσας ζεστής,
μες απ’ ένα σμίξιμο αγκαλιάς τρυφερής,
χρυσόσκονη παραμυθιών ζωής,
γύρω τους ν’ απλώνουν
και να σκορπάνε….

**

[Λίγος ο χρόνος κι η ζήση μικρή!]

Λίγος ο χρόνος κι η ζήση μικρή!

Κι άξιος δεν κρίνεται κανείς

σαν κουρνιάζει

στη θαλπωρή της στρωμνής.

Ούτε σαν απαγκιάζει

σαν Φελούκα δειλή,

και σε φυρονεριά μαζώνεται κλειστή

μη κι απαντήσει άρμπονες και σπηλιάδες,

και τα πέλαγα και την άπλα τους αγνοεί,

μη και σε κρυφούς ύφαλους τσακιστεί!

Άπειρες μπροστά σου

οι ομορφιές της ζωής,

μυριάδες!

Ανασηκώσου!

Άνοιξε της ψυχής σου τις φτερούγες,

και σε γης κι ουρανού σεργιάνισε τις ρούγες!

Κάνε τον αετό αδελφό σου

στο πέταγμά σου έχε τον βοηθό σου.

Κι όταν βρεις τον δρόμο τον δικό σου

τότε ως τα ύψη οδήγησε το ριζικό σου.

Νόμος, κάθε ύπαρξη να δοξάζεται

κει ακριβώς που δοκιμάζεται….

**

[Ανεμόδαρτες οι ώρες]

Ανεμόδαρτες οι ώρες

του σήμερα κυλούν

Κι όσο σκιές μαυροφόρες

γύρω μας και κυκλοφορούν

και σαν μοιρολογίστρες θρηνούν

για τα όσα μέλλουν να συμβούν,

άκου…. άκου την αντήχηση αυτών

και τα επονείδιστα γέλια των «νυκτών»!

Άκου το ξέσπασμα τ’ Ουρανού

σε χείμαρρους λυγμών

και τους ποταμούς δακρύων της Ζωής

αφουγκράσου .

Κι ύστερα του μέλλοντος την προσταγή

ασπάσου

που με γιγάντιο η φωνή του βουητό

προτρέπει ν’ ανασκουμπωθούμε ξανά,

για να σώσουμε ό, τι μπορεί να σωθεί,

προτού να ’ναι πολύ αργά.