Ευλογημένη κόρη / Κώστας Ε. Μπέης

της εγγονής της ‘Άννας.

Καλώς μας ήρθες, κόρη αγνή και απονήρευτη.
Στα μάτια σου η αθωότητα έδωσε λάμψη περισσή.
Μόνο χαμόγελα, κι απέραντη αγάπη
είν’ ο περίγυρός σου. Κι όταν το στέρνο σου
ταράζετ’ απο γόους ισχυρούς,
δέν είναι τούτο έκφραση κάποιου παράπονου πικρού.
Συνάθροιση αγαπημένων σηματοδοτείς.
Κι εκείνοι τρέχουν πρόθυμοι.
Στο νού και στην καρδιά σου πλούσιες ξεπετάγονται,
και γόνιμα κοχλάζουνε καταβολές ηρωικές.
Σαν το ζεστό προζύμι έτοιμες είναι για να ζυμώσουν
τη τωρινή δική σου ύπαρξη: της μάνας σου
η γνώση και η ποιητική ευαισθησία.
Κι ακόμη πιό πολύ της μάνας της δικής σου μάνας
οι φιλοσοφημένοι στίχοι το δρόμο σου φωτίζουν.
Της πρόγιαγιάς σου ο καημός, και του προπάππου η λεβεντιά.
Μ’ αυτές τις πλούσιες καταβολές, τώρα το ξέρεις:
μόνη η αφθονία των χρημάτων, δέν προσπορίζει
ευτυχία κι αγαλλίαση. Η πρώτη αρετή είναι
της εργασίας η αγάπη και η καλλιέργεια.
Όλα τα άλλα θά ‘ρθουνε απο μόνα τους.
Ψέμα δέν θα σου πώ. Άπρεπο κι άσκοπο θα ήταν:
Εδώ που ήρθες, έχει και πόνο περισσό.
Ζωή χωρίς σταυρό κανένας δέν εγεύθηκε.
Όμως, παιδί μου τρυφερό, κανείς σταυρός
δέν έμεινε δίχως αποκαθήλωση κι Ανάσταση.
Πίστη, σαν την ψυχή σου τη δονεί και ξεσηκώνει,
θα νιώσεις σύντομα, πως τίποτε
δέν είναι το ανήμπορο και ακατόρθωτο.
Έρωτας να φλογίζει τη θέληση και τη διάνοιά σου
για τα ωραία και τ' αληθινά, εκείνα που ορθώνονται
πέρα και πιό ψηλά απο το φράχτη του ορίζοντα.
Με τούτα τα εφόδια, κανένας φόβος πιά
δέν είναι τόσο ισχυρός για να σε σκιάξει.
Ούτε τ' αγέρα τ' άγριο βουητό,
μήτε των κεραυνών η αστραπή κι ο κρότος.
Το απολλώνιο φώς της Ιωνίας μέσα σου καταυγάζει.
Το κληρονόμησες με τα γονίδιά σου.
Λούσου σ’ αυτό. Κι ατρόμητη
προχώρα στο μονοπάτι που σε καρτερεί.