Δρυμωνιάτης Γεώργιος : Δύο ποιήματα

[1]

Ποτέ μια πέτρα δεν θα επιπλεύσει.
Μόνον οι φελλοί.
Στον βυθό καταχωνιάζονται
πάντα τα βαρύτιμα.
Ώσπου να τ' αναδείξουν,
δύτες Συμιακοί
ή σαν στεγνώσει
η θάλασσα κάποτε...

[2]

Συνεπεία του θανάτου μου,
θα πεθάνουνε κι εκείνα.
Τα λυπάμαι, τα καημένα
ποιο πολύ κι από εμένα.
Προϊόντα του καμάτου μου,
ψοφισμένα απ’ την πείνα,
δίπλα μου τσιτακωμένα
θα ν κι εκείνα, τα βλαμμένα.
Αλλά εκείνα δυστυχέστερα
θα ‘ναι πιο πολύ ‘πό μένα.
Μένα θα με κλαψουρίσουν
κρόμμυα όσοι καθαρίσουν.
Αλλ’ εκείνα, ατυχέστερα,
άκλαφτα και ξεχασμένα.
Δίχως έναν να ‘χουν βλάψει,
αχ, κανείς δεν θα τα κλάψει.
Τέλος πάντων, ας τα θρηνήσω,
αφού άλλον δεν θα βρούνε.
Εγώ μόνος μου τα λέω
κι από μόνος μου ας τα κλαίω.
Πάω τώρα, μπρε, να θρηνήσω
κι είθε να συγχωρεθούνε
τα στιχάκια μ’ τα καημένα,
που ‘ναι ντιπ, ωσάν και μένα.
Ας μνημόσυνο τους κάνω
πριν ακόμα αποθάνω,
το γιατί μετά ΄πο μένα
θα ν κι εκείνα πεθαμένα
και κανείς δεν θα πορέψει
για να μου τα μνημονέψει.
Ας τα κλάψω από τώρα
κι ας μην ήρθε ακόμα η ώρα.
Άσχημα μην μου αιστανθούνε
και μην παραπονεθούνε
-ο Θεός να με σχωρέσει-,
πως απ’ τώρα τα ‘χω χέσει.