24-2 Ποιήτριες σε 22 Ποιήματα

Μελίτα Αδάμ

Περιόρισα τα θέλω
Ο χώρος άδειασε
Εκείνη έφυγε
Κυρτωμένη, μισή
Βοή, αντάρα
Θλίψη
Ο ήλιος έδυσε
Απόλυτη ησυχία
Πόνεσα
Έζησα
Νήματα ζωής
Οι χαρές της νιότης
Εσύ κι εγώ

**

Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη

ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

Στο ακρόπρωρο βγαίνω αργά κάθε βράδυ
όταν πάνε για ύπνο κι’ έχουν γίνει ρημάδι
η μαυρίλα του νόστου ρυμουλκεί το σκοτάδι
που θολό ξεχειλίζει και αφήνει σημάδι
στων δαχτύλων την άκρη, παγωμένα στο χάδι
ενός σκύλου κοντά μου που στο σάκο μου θάβει
μια μπαλίτσα ’πο άστρα να φωτίζει δεν παύει
ένα χνάρι της μνήμης να το φτιάξει υφάδι
μα η αλμύρα που όλα τα πράγματα σκάβει
δεν αφήνει ζιζάνια· μην πνιγεί το καράβι.

**

Αγγέλα Γαβρίλη

Χρειάστηκαν 33 χρόνια κι ένας Γολγοθάς,
για να καταλάβω
ότι δεν είμαι ο Ιησούς.
Ο σταυρός είμαι.
(Εξ ου και δεν συμμετέχω στην ανάσταση.)

**

Βερονίκη Δαλακούρα

Καρναβαλιστής

Περπάτησε μέχρι τους αμμόλοφους. Άυπνος απ’ το ταξίδι, κουρασμένος από την
χθεσινοβραδινή περιπέτεια, έβαλε τα υπάρχοντά του στον μικρό σάκο, ήπιε νερό και
βγήκε. Δεν είχε το κουράγιο να περιμένει την αλλαγή της εποχής που θα τον
γαλήνευε θάβοντας το πάθος του θεού.
Περπατούσε δίχως να κοιτάζει πίσω. Στο βάθος τού δρόμου διέκρινε τη φιγούρα ενός
λιονταριού. Συνέχισε την πορεία με βήματα σταθερά φτάνοντας τόσο κοντά, που
αρκούσε ν’ απλώσει το χέρι για ν’ αγγίξει τον γκρίζο όγκο τού βουνού.

**

Ελευθερίου Αγγελική

Τη νύχτα εκείνη πέθανε
έκανε μόνη την εγχείρηση
και κακοφόρμισε
δάκρυα σε πρόσωπο γυαλένιο
εκυλήσανε
και τα σκυλιά αφουγκράζονταν
ένα γύρω
τα απαλά ουρλιαχτά
που κατακλύζαν το κορμί
Κι απόψε
γύρω μονάχα σκύλοι
και ησυχία
που τη χαράζουνε
στιλέτα ναυτικά
Αύριο
όλα θα γίνουνε
ξανά
κανονικά
Αύριο όμως

**

Η δική σου μέρα / Μαρία Ζαβιανέλη - Διαμαντάκη

Θα τα δεις! Καράβια, με περήφανα πανιά!

Θα 'ναι η μέρα καθάρια και η ψυχή σου ήρεμη...

Τόσο γαλήνια που θα μπορείς να αφουγκραστείς

τον αφρό που σπάει στην πλώρη τους.

Ύστερα κύματα πελώρια θα ακούσεις

να σπάζουν σε χίλια μικρά κομμάτια αργά-αργά

να στάζει η αλμύρα τους πάνω στο ξύλο.

Ω! Πάνω στο ξύλο του κολλά και το συντροφεύει στο ταξίδι.

Κοίτα, η μέρα κυλάει σταγόνα-σταγόνα.

Άφησέ την να πέσει στην παλάμη σου!

Κράτα την, χάιδεψέ την!

Ένα μυροβόλο αλμυρίκι, στο χέρι σου

χαράζει το δρόμο για την θάλασσα.

Άξιος είσαι, τυχερός που τα λευκά σου πανιά -

όνειρα ανέμελα θα τεντωθούν στα φιλιά τού αέρα.

Μην τα προδώσεις στους βοριάδες που καρτερούν

να μην τα παραδώσεις!

**

ΜΟΡΦΗ / Νανά Ησαΐα 

Είναι αυστηρά τα σύμβολα απόψε
Αν και από καιρό νεκρά
Ο χαρτοκόπτης
Η κρύπτη
Μια εικόνα κενή,
Όλα είναι ακατάληπτα.
Πέρα απʼ τις σκέψεις.
Ποιες σκέψεις;
Στην θέση μου κάθεται μια λευκή μορφή.
Αντιγράφει τη σκηνή.
Όπως την υποβάλλουν
Τα αντικείμενα λέξεις.

**

Θλιβερή Χαρά

ΕΝΑΡΞΗ

Το κεφάλι της

χωρίστηκε στα δύο

η ύπαρξή της στα δύο

κι αυτός ένας απλός άνθρωπος

απλούστατος

με παράξενη φυσιολογία ωστόσο

ορίστηκε ως το μεγάλο κάστανο

που χωρούσε τα δύο μέτρα

της ζωής της.

**

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟ ΣΤΙΧΑΚΙ / Ιωαννίδου- Σταύρου Ρούλα

Φύσηξε ο άνεμος
κι ένα στιχάκι του ’φυγε απ’ το χαρτί.
Πήδηξε έξω από το παράθυρο
και πέταξε με τον άνεμο.
«Θα ξαναγυρίσει», είπε ο ποιητής
και άφησε το παράθυρο ανοιχτό.
Το μεσημέρι ξαναφύσηξε τ’ αγέρι.
«Ήρθε!», είπε εκείνος.
Όμως, ήταν μονάχα ένα φύλλο
που μπήκε μέσα από το ανοιχτό τζάμι.
«Δεν ειν’ αυτό» είπε ο ποιητής.
Τ’ αγέρι φύσηξε δυο-τρεις φορές ακόμα.
Μπήκε κι άλλο φύλλο απ’ το παράθυρο
κι ένα ζουζούνι
κι ένα μαραμένο λουλούδι
που έπεσε κάτω απ’ το γιασεμί της αυλής.
«Δεν ειν’ αυτό», έλεγε εκείνος κάθε φορά .
Το βράδυ ξάπλωσε χωρίς
να κλείσει τις γρίλιες.
«Να ’βρει μέρος για να μπει», είπε πάλι.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ
αν κοιμήθηκε ο ποιητής εκείνη τη νύχτα.
Το πρωί, κάποιοι περαστικοί
τον άκουσαν που έλεγε και ξανάλεγε.
«Έχασε το δρόμο.
Γι’ αυτό δε γύρισε.
Έχασε το δρόμο».

**

Καββαδία Δήμητρα

Μία λέξη

Μια λέξη ήμουν ανάμεσα σε τόσες άλλες
που βίαια προσπάθησα ποίημα να τις κάνω.
Πόσο έξω έπεσα..
Μα κείνες τόσο μεγαλόψυχες,
μέσα τους με πήραν, με καλοδέχτηκαν
και σε αμέτρητα ποιήματα με βάλαν,
πότε στην αρχή, πότε σαν επίλογο,
πότε ανάμεσα σε λυγμούς ή σε γέλια.
Μου άρεσε ο επίλογος, 
γιατί είχε την προσμονή μιας νέας αρχής. 

**

Τ Η Ν  Α Γ Α Π Η  Τ Η Ν  Τ Ρ Ε Φ Ε Ι  Τ Ο  Φ Ω Σ

της Μαρίας Λαγγουρέλη

Πάντα ήθελα

να αγοράσω μια λάμπα

για το δωμάτιο σου.

Όχι πως ήταν σκοτεινό αλλά να,

ήθελα τάχα να σου πω

πώς ανάβοντας κάθε βράδυ το μυστικό μας

θα μπορούσες να θυμάσαι

πώς εσύ ζητούσες

να σβήνεις

τη μνήμη.

**

Κέλλυ Μαλαμάτου

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ

̶ Τι θα πάρετε, κύριε;
̶ Τα συνηθισμένα.
Λίγο κενό, λίγη ασυμμετρία και ένα μήλο.
Α, ναι, και ένα μαχαίρι, παρακαλώ, να κόψω
κάτι εξογκωμένες παιδικές και εφηβικές μου αντιρρήσεις
που εμποδίζουν την κατάποση.
Αυτά προς το παρόν και το λογαριασμό.
Προπάντων το λογαριασμό.

**

Drive-in / Ελένη Νανοπούλου

Τη νύχτα θα ζήσουμε. Εδώ παρκάρεις ότι σου περισσεύει. Ηλικία, σκέψεις, άλλοθι, δάκρυα, νικοτίνη, ιστορίες, ψέματα, δικαιολογίες, απουσία, θλίψη, αδιαφορία, ψευτοδιλήμματα, μπύρες, λέξεις, σφαίρες. Εεεεεειιιιιι ψιτ μην με ρωτάς γιατί δεν φοράω τα γυαλιά μου. Εδώ δεν κινδυνεύω, γι αυτό.

**

Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

Εγκλωβίζονται οι λέξεις
Στριμώχνονται μέσα στις σκιές
Υφαίνουν τη Σιωπή
Σε αναμένουν οι λέξεις
Σε ακούν
Η ανάσα σου χορεύει
με τους εφιάλτες
Το αιδοίο σου συσπάται ασύστολα
στην αναμονή της ομορφιάς.
Σε φιλούν οι αισθήσεις στο στόμα.
Τα βράδια
Ζεις.

**

Ορφανουδάκη Φλώρα

Η αγυρτεία των στίχων

Θα πεις, η ομορφιά δε στέρεψε

Ο λυρισμός αναβλύζει
απʼ τα τραγούδια μας, τις μάχες
που δίνουμε, το μόχθο της κάθε μέρας

αναίτια

ρημάζει τις φλέβες μας η ποίηση
ερήμην της θέλησης
κι ο κίνδυνος μέγας, μην πνιγούμε
στους τελευταίους στίχους

σαν παιδιά άμαθοι

**

Παγιάση – Κατσουρή Ντίνα

Εκείνη τη μέρα

Εκείνη τη μέρα

ο σαλπιγκτής θα καταθέσει τη σάλπιγγά του

ο  πυροσβέστης την αντλία του

η  καλόγρια το ράσο της

ο  πιανίστας τις νότες του

ο  Ρόμπιν Χουντ το τόξο του

ο Ηρακλής το ρόπαλό του

η ξαδέρφη του τα κοτσιδάκια της

ο γιατρός το νυστέρι του

και εγώ τη δεξιά κοιλία της καρδιάς μου.

Εκείνη τη μέρα.

**

 ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ / Ράλλη-Υδραίου Μαρία

Προσπέρασε ένα μικρό, αδύνατο, λευκό περιστέρι

που τσιμπούσε με βιασύνη τους σπόρους που βρήκε

στο πλακόστρωτο. Φαινόταν πολύ πεινασμένο.

Το σύμβολο της Ειρήνης έδειχνε ότι κι αυτό υπόφερε

από έλλειψη τροφής. Είναι οι καιροί δύσκολοι

για όλους.

**

Δεν υπήρξαμε ποτέ… / Σαμοϊλη Δήμητρα

Δεν υπήρξαμε ποτέ…

Μόνο στον ήχο του ανέμου
που φιλάει το εκκρεμές…
Μόνο στον ορίζοντα
της θάλασσας, που γίναμε
κόκκινοι γίναμε μπλε…
γίναμε μωβ…
Μόνο εκεί που έφτανε
το απλωμένο χέρι σου…
Εκεί που έπιασες
τον Αύγουστο
και τον έκανες άγριο…
Μόνο όταν μου είπες,
σβήσε στο σκοτάδι…
σ’ αγαπώ…

**

Μυρτώ Τάσιου

Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ

Κι εκείνη όλη της τη ζωή πέρασε ελπίζοντας
πως θα αλλάξουν τα πράγματα
το θυμάμαι, Κατερίνα
ήσουν εσύ που περίμενες ώρες ατελείωτες
ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα
εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη
που το πάθος για τη ζωή
γίνεται ένα με τη μουσική
και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο
στον μπουφέ με τις φωτογραφίες
των συγγενών που πέθαναν.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα
δάκρυα ποτάμια είσαι η ψυχή και η βροχή
ψυχούλα μου

**

 Σπουδή του τρωτού πέλματος / Φαντριδάκη Δάφνη

Πρώτα, αίσθηση μετεωρισμού.
Ρίχνεσαι με παφλασμούς σε καμπύλες
στο πέρα και στο πάντοτε
αδιάκοπα διαθλάσαι.
Μετά τα ναι και τα όχι.
Σου απομένει
το μωβ του απογεύματος
πόδια στην άκρη της πέτρας
και σκοινί
για τις δύσκολες ώρες.

**

Χαλίλη Αποστολίνα

ΣΜΥΡΝΗ (απόσπασμα)

Στης λησμονιάς το καλντερίμι, αχνές εικόνες.

Χήρες, φωτιά και καταχνιά. Φιγούρες μόνες…

Θεία «Ιστορία» θα κρατάς κάτω απ’ το μπράτσο,

ξανά στον γύρο του θανάτου, οι σκέψεις μάτσο!

Απομεινάρια δεν υπάρχουν πια να σώσεις,

ούτε άλλα λόγια ευσπλαχνικά, ευχές να δώσεις.

Απ’ το καρφί ξεκρέμασες τον άγιό σου.

Κι ένα σεντόνι να τυλίξεις τ’ όνειρό σου!

Τα τζιβαέρια σου, τρελή, βγήκες και ψάχνεις…

στην φαντασία σου, ιστό του τρόμου φτιάχνεις.

Κι αν θα τα βρεις ποτέ, δεν ξέρεις! Πας στο πλήθος…

Αγωνιάς, γκρεμίζεσαι. Σαν μύθος!

**

Έλενα Ψαρρέα

Ωδή χωρίς αριθμό.

Με το τηλέφωνο νεκρό.

 Η κουβέρτα στα σκαλοπάτια,

 Τα ρούχα στα παρτέρια.

Τα σχήματα λόγου σε νάιλον σακούλα.

Μεγάλη τρύπα η τραπεζαρία…

Το πιάτο μια παλάμη βάθος…

Απλώνεται στον αόμματο ήλιο

 Ένοικος στον ουρανό,

Ανοικος στο δρόμο.