Μιλήσαμε πολύ χωρίς να μιλιόμαστε∙
ασυναπάντητοι, απόλυτοι και μόνοι
στήνοντας προτομές
στο ανυποχώρητο εγώ μας.
Κάποτε τρομάξαμε,
τρόχισε η αλήθεια το πόδι της νύχτας,
μας αποκαλύφθηκε
θαύμα μαζί κι αχίλλειος πτέρνα.
Να, τι μας απέμεινε∙
η στυφάδα της χαρά
για την ήττα του ύπνου
κομίζοντας καινούργιες σφοδρότητες
σε μία κατάβαση
περιπλεγμένη με σιωπή
καμπυλωτή κι ασθμαίνουσα.
Πάσχουμε –προφανώς-
από θνησιγενείς πολλαπλασιασμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου