Το ωραίο σου πρόσωπο κοιτάζω στη φωτογραφία,
το νεανικό, απ’ όπου λείπει ό,τι μας έχει γίνει.
Βλέπω σε αυτό την άγνοια του κόσμου, τη δική μας.
Τώρα το πρόσωπό σου έχει καεί, το φως σου σβήνει
και η φωνή σου χάθηκε. Όχι όμως τ’ όνομά σου.
Δεν έγινες ανέγνωρη όπως το πρόσωπό σου.
Έφερες τη ζωή σου για ό,τι καλύτερο είχες,
νοιαζόσουν περισσότερο για τις ζωές των άλλων,
έκανες το ξένο καλό δικό σου. Κωνσταντίνα,
στο εξής μόνοι μας θα καθαρίζομε την ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου