Δύο [2] Ποιητές - Τέσσερα [4] Ποιήματα / Μανώλης Αλυγιζάκης , Γεώργιος Καραγάννης

ΚΑΜΠΥΛΕΣ/ Μανώλης Αλυγιζάκης

Έψαξα για τον ανδρισμό μου
στο σχήμα των γλουτών σου
το λάστιχο κυλότας τράβηξα
και δυνατά γέλασα
για τον ήχο που έκανε
στο ηλιοκαμένο δέρμα
άναυδος έμεινα
μπροστά στη δύναμη
των καμπύλων σου

και κοίταξα μακρυά
εκεί που τέλος δεν φαινόταν

**

ΑΜΟΡΦΟΣ / Μανώλης Αλυγιζάκης

Ήμουν εκεί
προτού στη μήτρα μπω
καπνός από φωτιά που σιγοσβύνει
αγέρας που χτυπά το παραθύρι σου
του είναι σου ρωγμή και δέτης

τραγούδι ήμουν του πανηγυριού
εσπερινής ακολουθίας ύμνος
πριχού πάρω το σχήμα ζωντανού
και το `νομά μου να διαλέξω

ήμουν εκεί
άρωμα κόκκινου τριαντάφυλλου
ενός πουλιού πετάγισμα

ήμουν του δειλινού λυγμός πορτοκαλής
πριχού στης σάρκας την παγίδα μπω
της θάλασσας αλάφριο κύμα
μονιάς αητός των πέτρινων κορφών
απ΄τα ψηλά εσένα εθωρούσα

ήμουν εκεί πριχού να γεννηθώ
λεύθερος κι ασχημάτιστος
του αιώνειου συντρόφι
ένας απλός αναστεναγμός
που μέλλονταν τα χείλη σου να βάψει

ήμουν εκεί
χαρμόσυνος καμπάνας ήχος
ήμουν εκεί
ο απροσδιόριστος

**

ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ / Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης 

Σ’ ένα μπαλκόνι που βλέπει στη θάλασσα
θ’ αφήσω την ψυχή μου
να την ραίνουν τριαντάφυλλα
στης δροσιάς την αύρα
και μετά πεταλούδες
με στροβιλισμούς ανέμου
να την μετακινούν ανάλαφρα
να μπαίνει στο χορό
να μεθά απ’ το ρυθμό
να της κόβετ’ η ανάσα

Γιατί ξέρω…
Δεν θέλει να αισθανθεί
την άλικη απουσία
απ’ τη σκηνή της θάλασσας.

Σ’ ένα μπαλκόνι που βλέπει στη θάλασσα
με εδραιωμένη τη νοσταλγία
θα μένει η ψυχή μου
Μόνιμος κάτοικος
μιας διακοπής του χρόνου
θα βυθίζει το βλέμμα της
βαθιά στον ορίζοντα
κι απ’ το πολύ αγνάντεμα
θα έρχονται μέσα της
αξόδευτες μνήμες
ερωτικού πόνου

**

ΚΩΔΩΝ ΚΙΝΔΥΝΟΥ / Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης 

Τον πιο πολύ καιρό λείπουμε,
φευγάτοι είμαστε στο πουθενά.
Κι όταν μας φωνάζουνε,
δεν ακούμε κανέναν κι αγανακτούν.
Και με το δίκιο τους, βέβαια, απορούν,
πώς καταλήξαμε
και δεν είμαστε «εμείς»…

Αλλά θα αντιληφθούμε σιγά σιγά
πως δεν είμαστε μόνο αφηρημένοι,
πως μάς κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου
σαν προειδοποίηση,
πως κάτι σοβαρό συμβαίνει,
πως το σώμα μας δεν ακολουθεί το μυαλό
κι αρχίζει να επηρεάζεται από φοβίες, άγχη,
παράλογες σκέψεις κι ανησυχίες,
που επιβαρύνουν τη διάθεση
και το ανοσοποιητικό.

Αν δεν αλλάξουμε πεποιθήσεις
και δεν αποκτήσουμε θετική σκέψη,
να αισιοδοξούμε για τη ζωή,
θα δημιουργηθεί μέσα μας ένα αίσθημα οδύνης,
θα διαταραχτεί η ισορροπία σώματος και ψυχής
και η αρμονία του πνεύματος
με το περιβάλλον.

Κι ας μην ξεχνάμε,
πως οι χειρότερες αλυσίδες βρίσκονται μέσα μας
και πρέπει συνέχεια το μυαλό με καθαρή σκέψη
να τις διαλύει,
για να μένει το πνεύμα μας ελεύθερο
και δημιουργικό.