Επιστροφή στον Ταύγετο: Ποιητική Σύνθεση του Αντώνη Γιαννόπουλου (μικρό απόσπασμα)

Αναχωρητής Η δύναμη είναι επικίνδυνη, όταν την διαθέτεις
για κάτι που αξίζει, και να πεθάνεις ακόμα πάνω
σ’ αυτή την προσπάθεια, θα λέγεσαι νικητής.
Άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό κι επρόσθεσε.
Θα το ‘θελα πολύ, γιατί στη φιλία μου εκδηλώσατε
αισθήματα αγαθά και η εμπιστοσύνη που
δείξατε στην απρόσμενη παρουσία μου
με τιμά ιδιαίτερα.
Όμως σημασία δεν έχει τι αποζητάς εσύ,
αλλά τι σου ανήκει.
Και για μένα, είναι αδύνατο να ζήσω σ’ ένα κόσμο
που δε μου ανήκει. Πιστέψτε με.
Απόψε κέρδισα ένα ποτήρι γλυκόπιοτο
απ’ το κρασί της ελπίδας σας να πιώ.
Διψάω!
Από χαρά ακόμα να μεθύσω.
Όμως το πιοτό που πίνω εγώ δεν καρποφορεί
στ’ αμπέλια τα δικά σας.
Θα ήτανε τιμή για τον εαυτόν μου αν μπορούσα
να μοιραστώ μια φέτα πρόσφορου άρτου μαζί σας.
Κάτι λιγότερο από ένα αντίδωρο ίσως
μου ήταν αρκετό.
Όμως το ψωμί που τρώω εγώ και οι πρόγονοί σας,
δεν σπέρνεται, μήτε ζημώνεται από τα χέρια των θνητών.

Αλλά ας μη μιλάμε πλέον για μένα,
νεοφώτιστοι φίλοι μου.
Στην πορεία της αιώνιας ανάγκης, άλλοι
«μαστόροι, χτιστάδες θα φανούνε στη γη»
των πατέρων σας.
Θα υπάρξουν σπουδαίοι και τολμηροί στοχαστές.
Φωνές πιο ισχυρές που δεν έχουν ακουστεί
ακόμη.
Καινούριες γνώσεις θ’ αποδοθούν
στον άνθρωπο.

Δεν αντιπροσωπεύω κανέναν. Και δε θα ήθελα
τα λόγια μου, να σας βαστούν υποταγμένους.
΄Οποτε σας κάνει χαρά να μ’ έχετε κοντά σας,
γυρέψτε με πάλι.
Κι αν έχω πρόσωπο διαφορετικό από εκείνο
που θυμόσαστε στη φαντασία σας,
ξεδιπλώστε απ’ την ομίχλη του χαμένου μου καιρού
γλυκά της αγάπης τραγούδια.
Φτάνει, να ‘ναι αυτά που σας ταιριάζουνε.