Το φράγμα της μνήμης / Δημήτρης Κανελλόπουλος

Δεν δέχεται το γέλιο αυτός ο ουρανός
και απαντά με μαύρο χιόνι.
Οι φλαμουριές, στην αλέα παγωμένες
και οι λέξεις τρέμοντας μέσα στη νοτισμένη ανάσα σου
προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανές,
να κρατηθούν μέσα στης αγάπης την ζεστή αγκαλιά.
Μιλώ πολύ.
Μιλώ πολύ και γρήγορα
και μόνο κάτω απ’ τον ίσκιο των λέξεων
βρίσκει το γέλιο μου απάγκιο
ένα μεσημέρι
στην οδό Ασημένιου Μαχαιριού καθώς
γυρίζω χωρίς εσένα,
με την πίκρα αγκαλιά στο σπίτι και
οι μικροί αλήτες
με τραβούν από το μανίκι
γυρεύοντας επιτακτικά μια δεκάρα,
μια τσίχλα ή ένα τσιγάρο
κι έτσι, δεν βλέπω τη χαρά
που περνά μονάχη,
από τον άλλο δρόμο.