ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ / Τσιρώνης Γιώργος

Στο μικρό σου
κατώφλι
καθισμένη.
Μαύρη σκιά
που από τα χρόνια
τσαλακώθηκες.

Κυλάνε οι ρυτίδες σου
γεννούν ξανά
τους κάμπους,
σηκώνουνε
στα χέρια τους
τα κύματα.

Μάννα
της κάθε γης.
Εσύ,
με τα σκαμμένα
χέρια σου
και το κορμί
που ο χρόνος
έχει οργώσει.

Διακριτικά
θα φύγεις.
Μια μόνο
χούφτα γη
ζητάς,
να θρέψεις
πάνω σου
τα νέα δέντρα.