Η μάνα του αγνοούμενου / Ρεΐζης Περικλής

Ύστερα τους τέλειωσαν οι λέξεις που πονάνε

βοήθεια ζήτησαν, από τα λεξικά

να βρούνε μια που όλα θα χωράνε

εκεί στο ''Άλφα'' κοίταξαν μπροστά...

Μην κουραστούν τα μάτια τους να ψάχνουν

και να τρομάζουν, τις ελπίδες από νωρίς

έτσι να λένε, είσαι και δεν είσαι

να αναρωτιούνται όλοι, έζησες; ή ζεις...

Και κάλεσαν την πίκρα να διαλέξει

τον πόνο που είδαν, τα μάτια του πολλά

Είπαν στην φρίκη τις μάνες να τρομάξει

σημαδια λέγαν, κι ότι τις πονά

Και ήταν μια που είχε πια ''σαλέψει''

τα μάτια της τα στέγνωσε ο καιρός

φωτογραφία μια, στα χέρια της κρατούσε

μοναχογιός, ετών 17 και αγνοούμενος...

Και κλείσανε ευθύς τα λεξικά τους

ανόητοι που γίναν , όλοι οι σοφοί

μια εικόνα το μυαλό να τριβελίζει

και στο μυαλό μπρούσκο να κερνάει κρασί...

Φωνάξαν τότε, όλες τις μανάδες

φωτογραφίες ζήτησαν και μια χρονιά

πήραν τους δρόμους, στα κανάλια και τις κάναν

τον ''Επιτάφιο'' του Ιούλη που περνά...

Στερέψανε οι λέξεις στο μυαλό μου

και άλλες δεν δανείζει η καρδιά

στην άκρη κάνει, υποκλίνεται μαζί κι η θλίψη

η μάνα του αγνοούμενου περνά...

 Ρεΐζης Περικλής