ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ / Γαντζούδης Χάρης (από την ποιητική συλλογή Τα σώματα)

Κλείνεις το φως.
Σκοτάδι απλώνεται κι αγκαλιάζει τα πάντα.
Ανάβεις τσιγάρο.
Όλα γύρω σου σε παρακολουθούν σιωπηλά.
Φυσάς τον καπνό.
Ασημένια δαχτυλίδια υψώνονται στο κενό.
Τα διακρίνεις στο ημίφως των αστεριών
Και τ’ ακολουθείς με το βλέμμα.
Σου θυμίζουν όνειρα.
Απλώνεις τα χέρια να τα πιάσεις.
Νιώθεις τον πόνο που προκαλεί
η κίνηση στο σώμα σου.
Μυρίζεις τη σκουριά από τη χρόνια απραξία σου.
Και τα ασημένια δαχτυλίδια – ίδια όνειρα-
απομακρύνονται ώσπου διαλύονται στο ταβάνι.
Θυμώνεις.
Θες να φωνάξεις
να σπάσεις τη σιωπή
ν’ ανοίξεις την πόρτα και να χαθείς στη ζωή.
Μα νιώθεις αδύναμος.
Ξαπλώνεις.
Καλωσορίζεις τη μοναξιά πλάι σου.
Νιώθεις καλά μαζί της.
Ίσως γιατί την ξέρεις
ίσως γιατί της μοιάζεις πια.
Ανασαίνεις βαθιά.
Κλείνεις τα μάτια κι ελπίζεις πως την επόμενη μέρα
θα καταφέρεις να το σκάσεις από τη φυλακή σου.
Όπως κάθε μέρα.