ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ.... / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Είναι το μαύρο
Πάντα αυτό
Πίσω από τον χαρούμενο χειμωνανθό
που βάφει το χαμόγελό σου
πίσω από τον ασβέστη του ήλιου
πίσω από την τεθλασμένη των χειλιών σου
πίσω από τους κόμπους των δακρύων σου
πίσω από κάθε τί λευκό
Είναι πάντα αυτό

Και δεν μπορώ να το αλλάξω
Με πεθαίνει αυτή η αναμονή
Κοιτάζω τα μαύρα στόματα της οργής
την μαύρη γραμμή των αντοχών μου
τα μαύρα λόγια του κάθε ψέματος
Σαν σκοτεινό βαγόνι
που μαζεύει τους μισοπεθαμένους στίχους μου
και τους θάβει
στο στέρνο του πόνου

Ο άνθρωπος είναι πούπουλο
Ο άνθρωπος είναι μολύβι
Προχωράει πάντα
στον τεράστιο διασκελισμό του μαύρου
Γίνεται κι αυτός πίσσα
σκοτάδι γίνεται
Άδης γίνεται
να κατασπαράζει ηδονικά το φως
Μέχρι που στραγγίζει
μέσα στο μαύρο χώμα του
σάρκα και αίμα και ψυχή

Μετά ξεκουμπώνει τα μάτια του
ξεπλένει τις λέξεις με προσευχή
στολίζεται με ροζμαρίνια και υάκινθους
και προσκυνάει κατά την ανατολή
Εκείνη αμίλητη
σπάζει τα κλωνάρια της μέσα του
Τον σταυρώνει στο φως
τον συνθλίβει σπόρο αθάνατο
και τον ξαναθάβει στο εκεί

Πάντα η ερώτηση θα είναι για το μαύρο
Και πάντα η απάντηση θα είναι το φως...

(Φ.Β. 0309020 ''ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΝ ΦΩΣ'' 2018-19)