Ζωή / ΑΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ

Μια λεπτή κλωστή ενώνει τη λογική απ΄ τον παραλογισμό
Την ευτυχία απ΄ τη δυστυχία
Τη χαρά από τη λύπη
Σύγκρουση συναισθημάτων προς
τι;
Για το κυνήγι της ματαιότητας
Και το απόλυτο κενό εισχωρεί στο μυαλό, στην ψυχή
και εγκλωβίζει αβίαστα την ύπαρξη μας στο σκοτεινό λαβύρινθο της πλάνης
κι εκεί που θαρρείς πως όλα μέσα σου διαλύονται
και τα όνειρα σου γυμνά σέρνονται στην άμμο της ερήμωσης
και εσύ μετέωρος πια ζεις σε ένα κόσμο ανύπαρκτο, αλλόκοτο
ακολουθώντας μια ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία με προορισμό το πουθενά
απογοητευμένος από την αχαριστία της ανθρώπινης" εξέλιξης"
κάποια στιγμή ανατέλλει ξανά ο ήλιος
και η ερημωμένη σου ζωή ανθίζει στη ζεστή του ανάσα
ένα σωτήριο χέρι που απλώνεται ένα βήμα πριν απ΄ την άβυσσο
μέσα στον καθρέπτη των ματιών του ισορροπούν οι αισθήσεις
απεγκλωβίζονται από τις συμπληγάδες που τους σύνθλιβαν την ψυχή
η καρδιά που δάκρυζε στα στήθια χαμογελάει καθώς αυτός σου χαϊδεύει το πρόσωπο
λυτρώνεσαι ξανά αποκτώντας και πάλιν τη χαμένη σου δύναμη
στο βλέμμα του ξαναβλέπεις με αισιοδοξία το αναγεννώμενο μέλλον
και πορεύεσαι στο δικό σου δρόμο που οδηγεί αβίαστα πίσω στη ζωή
που έχασες και ξαναβρήκες
γιατί δεν μπόρεσες ποτέ να την προδώσεις
όσο κι αν αυτή σε πίκρανε.