Ασπορη πίκρα / Σαλίβερος Νικόλας

Θωρώ πλοία που φεύγουνε

ταξίδια μακρινά

και νοσταλγώ τα πέλαγα

σε  χρόνια αλλοτινά

Τότε που είχα στο μυαλό

πορεία χαραγμένη

και της στεριάς η ρύπανση,

ψιχάλα ήταν σκονισμένη.

Μα οι καιροί αλλάξανε,

θάλασσα έγιν’  η στεριά

που πνίγει, δίχως βρέξιμο

σ’όποιου καιρού ‘σαι μεριά.

Στέγνωσα από υπομονή,

στέγνωσα από δάκρυ.

Υποκρισίας το σπαθί

με πέταξε στη άκρη.

«Νόστιμον ήμαρ» θέλαμε,

σαν τότε ταξιδεύαμε.

Αγάπη πάντα βλέπαμε

στα γράμματα και κλαίγαμε.

Σε ξένους τόπους φεύγαμε

για τ’ όνειρο παλεύαμε.

Το δίκιο μας γυρεύαμε

και κάπου ευ-στοχεύαμε,

Θωρώ τώρα τη  θάλασσα,

χρόνια και σκέψη χάλασα

και λέγω ήταν πιο δίκαιη, αληθινά,

στα χρόνια εμπρός τα σκοτεινά.