5 ποιήματα του Αραμπατζή Αλέξανδρου

Όταν σημάνει σιωπητήριο

τα όνειρα είναι εκείνα που δεν κάθονται φρόνιμα

Όταν σημάνει εγερτήριο

τα όνειρα λουφάζουν και κοιμούνται φρόνιμα

**

Αχ μωρέ σύντροφε Κώστα

Ξέρεις ότι το ποίημα είναι

σαν το πασχαλιάτικο αυγό

Προτού το φας

πρέπει να το τσουγκρίσεις

**

Ασφαλώς η μάνα που γέννησε

αυτόν τον μπάσταρδο πλανήτη

τό ’σκάσε κρυφά με τον νταβατζή της

ξεχνώντας στο αχανές διάστημα ένα μωρό

κομπλεξικό και καταχθόνιο Τα

ι φταίμε όμως εμείς οι φουκαράδες

να πληρώνουμε τα κερατιάτικα

 μιας προαιώνιας ξετσιπωσιάς;

Να τώρα που το μπασταρδάκι μέστωσε

χαίρεται να εξαπολύει χαοτικά τα βιτριολικά,

μανιακά αέριά του στις ρίζες της γενιάς μου

και να τις ξεριζώνει

Αχ πάει ρήμαξε το περήφανο, το θρυλικό,

το αδάμαστο, το απροσκύνητο

αραμπατζαίικο

Πάει τέλειωσε

Δεν θα βρεθούν άλλοι γόνοι να παλέψουν

για το ψωμί, το μεροκάματο,

το δίκιο, την ποίηση και την αδελφοσύνη

**

Ο χώρος είναι συνεχής κι αδιαίρετος, σωστά;

ωστόσο οι άνθρωποι τον διαιρούν σε ιδιοκτησίες

μ’ αποτέλεσμα ο χώρος να σπαράσσεται σπαραχτικά

από εσωτερικές έριδες αδίστακτων κερδοσκόπων!

Ο χρόνος είναι συνεχής κι αδιαίρετος, σωστά;

ωστόσο οι άνθρωποι τον διαιρούν σε ώρες

μ’ αποτέλεσμα ο χρόνος να σπαράσσεται σπαραχτικά

από εσωτερικές έριδες αδίστακτων καιροσκόπων!

**

Δημοκρατία κατά τον Καραγκιόζη

είναι να σε κουβαλάει σηκωτό

ο Βεληγκέκας στον Αγά

Να σε βαράει ο Βεληγκέκας

κι ο Αγάς να σε παρακαλάει

να τον τιμήσεις με την ψήφο σου